Адспявала лета залатое,

Громам навальнічным адгуло.
А ў мяне -- уражанне такое,
Што яго, нібыта не было.
Цеплыня за мора адступае,
Чую я, бы пералётны птах,
Як зямля паволі засынае,
Як лісцё ўсцілае гразкі шлях.
Над панурым лесам і палямі,
Між аблокаў вырай бачны ледзь.
Паляцеў бы следам за бусламі,
Ды не маю крылаў, каб ляцець.
А, каб меў я нават тыя крылы,
Мне яны нічога б не далі,
Бо няма мацней на свеце сілы,
За магніт радзімае зямлі.
Тут мяне мацуе і трымае
Ад з’яўлення і да забыцця
Беларусь,
Каханая, святая,
Сэнс майго няскладнага жыцця.
Тут мне жыць і ўвосень сеяць жыта.
Тут трываць самоту і макрэдзь...
Вось чаму, хоць хочацца нібыта,
Не змагу я ў вырай паляцець! Леанід Пранчак