Узняла галаву трава на полі

І дываном ляжаць кавалкі ніў.
Вясновы дожджык шамаціць пакоем.
Чакае лес ад сонца новых сіл.
І я чакаю па пахмурным ранку
Прыходу яркай, сонечнай вясны.
Як у дзяцінстве, стоячы на ганку,
Гляджу на струны срэбныя вады.
Ліецца струн тых ціхае цурчанне.
Душэўнай скрыпачкі нястрыманы матыў
На ліст цячэ… Цячэ… І заўважаю:
Зямлю вясновы дожджык прамачыў.