Այս վշտերից բացի էլ ոչինչ չունեմ,

Նա է իմ ընկերը, իմ հարազատը,
Իմ վշտերը թոթափողը այս պարտեզն է,
Վշտերս եմ պատմում ես այս պարտեզին,
Ինչ՞ իմանամ գուցե հոգնել է նա արդեն ինձնից,
Ինչպես ես եմ հոգնել այս անիմաստ կյանքից,
Ինչպես աչքերս են հոգնել այս արցունքներից,
Որոնք անդադար հոսում են անձայն,
Թախիծով լցված սպասում եմ ես լուռ,
Հոգնել եմ ես այս անորոշ կյանքից,
Գուցե այդպես էլ պարտեզն է հոգնել,
Ինձ պես անիմաստ այցելուներից:
Հեղ. Վ. Սիմոնյան