Postarea precedentă
Հավատում ես արդյոք նրան,
Որ նայում է քո աչքերին,
Եվ չի ասում քեզ ոչ մի բան,
Գլխի շարժը փոխում խոսքին:
Ու նայելով նրա դեմքին,
Կասկածներից խեղդվում միայն,
Եվ հավատում կյանքի խոսքին,
Լուռ մնալն է խոնարհ նշան:
Երբ մատնվում ես մերկ լռության,
Եվ դիմում ես այո ՝ոչին,
Երբ հայցքն է խոսում միայն,
Չես հավատում ՝կյանքի խոսքին;
Լուռ մնալը ձև է նշան,
Առհամարհանք մի տեղ ՝լռին,
Համաձայն ես մի թե նրան,
Ով ձանձրախոս իմաստ է սին:
Չեմ հավատում ես այն խոսքին,
Լռությամբ ես դու համաձայն՝
Համաձայն ես ամեն բառին,
Երբ չեն լսում քեզնից մի ձայն;
Լավ է լռել ՝հանգիստ գնալ,
Եվ չլսել քեզ ատողին,
Քան լռելով խոնարհ մնալ,
Հետո ատել քեզ սիրողին;
Համլետ Հակոբյան
Următoarea postare
Nu există comentarii