Լռում ես...
Խոսքերդ սպառվե՞լ են, բառեր չե՞ս գտնում
Այս տիեզերքի անծայր ծորանքում.
Ո՛չ… Լսում եմ` ինչպես է հոգիդ անվերջ խռովվում։
Շտապում ես...
Տեսա` ինչպես ես արևի շողերով քայլում,
Ծանոթ շրջազգեստդ էր քամուց օրորվում
Ու արագ քայլքիդ խոնարհ հետևում։
Գրում ես...
Անվերջ, անհամար չասված բառերդ
Ալեկոծում են կուրծքդ դեռատի.
Վարսերիդ անմեռ հիշողությունները
Գրում ես շոյանքով դու իմ մատների:
Նայում ես...
Աչքերիս կանաչ խորքերի
Արևածագն ես տեսնում,
Որ նույնիսկ կոպերիս տակ մայր չի մտնում։
Շիկնում ես...
Մատնեմատդ լուռ շոշափելիս
Խորանի կրքոտ աղոթքն ես լսում,
Անձրևի կաթը շուրթիդ հասնելիս
Դու իմ համբույրի քնքշանքն ես զգում։
Զգում ես...
Սրտիդ կենսական լարերով սերված
Բողբոջ նռնենու ծաղիկն է բուրում,
Սևակն էլ նրա արբունքով արբած`
Բողբոջի մատղաշ ձեռքն է համբուրում։
Վախենում ես...
Երազ չէ՛, Աստծո կամոք գտել ես հիմա.
Նա մարմնավոր է ու շնչավոր է.
Չէ՞ որ ձեռքերի հպումն առաջին
Մի ողջ պատմության սկիզբ է անմեկին:
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев