Предыдущая публикация
Губляе злосны нораў свой.
Ён зменіць выскал на усмешку,
Бо не валодае сабой.
Ужо не страшны - сам баіцца
Такога новага сябе.
Каханне бачыцца і сніцца,
Дурманіць думкі ў галаве.
І воўк за кветкамі імчыцца,
Пяшчоце дзівіцца сваёй.
Не хоча нават ён лячыцца,
Хоць сон згубіў, згубіў спакой.
Воўк закаханы - не драпежнік
І ўжо не моцны, а слабы.
Ды ходзіць з шчыраю усмешкай
Такі прыгожы, малады.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 3