6-БӨЛҮМҮ..

Акыры ал ушул нерсеге кабылыш керек болчу. Ушул нерсеге келе жаткан өзү. Адаттагыдай үйүнүн жанындагы барга барып, сыра жутуп ошол жердеги айрым адамдар менен баарлашып кайра келмекчи болгон. Сырасы түгөнгөн, күрмөсүн кийип эшикке чыккан. Так ошол бардын унаа токтотуучу жайында акчага карта ойноп отурган таксисттерди көрүп калбаспы.
Адегенде алардын жанынан өтүп кетти. Бирок кумар аны алыс кетирмек эмес. Арыраак барды да, кайра артка кайтып келди. Келгенде жүрөгү тез-тез кагып, азыр бир укмуштуудай керемет нерсе башталчудай толкунданып келди.
– Жигиттер, оюнга кошосуңарбы?
– Ой, биз «тринка» ойноп жатабыз,- таксисттердин бири оозундагы ширеңкенин талын чайнап сүйлөдү.
– «Үч карта» десең, бизде бул оюнду «Үч карта» дейт...- жанындагысы аны оңдоду.
– Кайсы жерде кандай аталганы маанилүү эмес. Башкысы мен эрежени билем. Кон канчадан?- тигилерден жооп күтпөй эле Каныбек чөнтөгүнөн тутам акчаны сууруп чыкты. Жанагы ширеңкенин талын чайнап жатканы акчаны бир карады да, жанындагы 3 өнөктөшүн карап көз кысып койду.
– Мейли, кошулсаң кошул. 20 сомдон эле ойноп жатабыз.
Анан оюн башталды. Заматта эле Каныбек 500 сомго чукул акчасын уттуруп жиберди. Таксисттер өздөрүнчө кудуңдап алышты. Алардын бири-бири менен көз ымдашканын байкады Каныбек. «Азыр силерге көрсөтөм» ичиндеги кумары канын башына тептирип, денесин дүркүрөтүп жиберди. Анан ал атайылап эле утулуп берип баштады. Тиги төрт таксисттин көздөрү жайнап, ортодогу акча улам додо болуп көбөйө берди.
– Акыркы миң сом калды,- деди бир убакта Каныбек жанындагыларды карап.
– Ойнобой эле кой да?
– Ооба, токтотсоң каршы деле болбойбуз.
Таксисттер анын оюндан качышын каалап, боор ооруган киши болушту.
– Жок, до конца го...
Анан 10 мүнөт өтпөй эле кайра эле Каныбек «туй ата, 100 эле сом калды го» кейип калды.
– Э жигит, кел эми ошол 100 сомду бер. Мен сени үйүңө чейин алып барып коёюн. Барып жат эми...- жанагы ширеңкенин талын чайнаганы шылдың менен сүйлөдү.
– Кам санаба, байкеси. Үйүм жапжакын. Андан көрө ушул 100 сомду ут да, сен барып эс ал. Эртең жумушка чыкпай деле койсоңор болчудай. Эки-үч күндүк акчаңарды таап алдыңар...
«Өзүң бил» дегендей тиги таксист мылжыйып койду да, картаны таратып баштады. 4 таксистти бир сыйра карап алды Каныбек. Баарынын тең көздөрү жанып акчадан көздөрү өтүп турат. Ач көздүк, мына-мына утушту бөлүшөбүз деген сезим, жеңиштин жакындыгы алардын көздөрүн байлап, байкагычтыгын мокотуп салыптыр. Каныбек аны түшүндү да, тээ жанатан катып коюуга жетишкен 3 окшош картаны колундагы картага алмаштырып алды.
– Бул жолу утуш меники окшойт,- деди анан ал карталарды ортого таштап. Чын эле аныкы экен. Бирок таксисттер камырашкан жок. Кокустук дешти ичтеринен.
Бирок картаны таратуу укугу Каныбекке келгени, балээнин башталышы экенин сезишкен эмес. Кантип жасап койгону белгисиз, биринен-бириникин көбүрөөк кылып, байгени илчүдөй кылып келип туруп акыры өзүнүкүн бардыгынан көп кылып салыптыр. Таксисттер ортодогу байгенин бир тобун кайра Каныбекке алдырып жиберишти.
Мындай нерсе 3 ирет кайталанганда ортодогу акча эңшерилип, Каныбектин өз акчасы кайра ээсине кайтып калды.
– Сен бир балээ кылып жатасың, ээ?- жапалдаш бойлуу, курсактуу таксист көзүн жыртайтып карады.
– Эмне кылып жатам?
– Жасап жатасың... Карта сага тийгени бизге кол келбей калды.
– Жок, байкеси. Жанатан бери силерге кол келип жаткан, эми мага келди. Анын эмнеси бар экен?!
– Жок. Андай болушу мүмкүн эмес. Катары менен келип жатат.
Каныбек ичинен кудуңдап кетти. «Эми быштыңар» деди ал ичинен арамзалана.
– Анда, мына, сиз таркатыңыз. Ишенбей жатсаңыз.
– Алып кел...
Курсактуу неме картаны жулуп алды да, өтө бир берилүү менен картаны аралаштырып баштады. Ары аралаштырды, бери аралаштырды. Анан бир топто барып таркатып берди. Каныбек колуна албастан баарын бир сыйра тиктеп алды. Жанагы карта таркаткан курсактуу неменин мурдунун таноолору кыймылдап өзүнчө толкунданып алыптыр. Аны карап болор-болбос жылмайып койду.
– Менден элүү кетти...- таксисттердин бири оюнду улады.
– Мен пас...
– Менден да элүү...
Кезек Каныбекке келди. Ал картасын көтөрө элек болчу.
– Мен «тёмный». Жерден алып карабайм. Дальше элүү кетти...
Картасын ачып да карабаган Каныбекти курсактуу таксист «азыр өпкөңдү үзөм» дегендей шылдыңдай карады да, «менден 100» деп кондун баасын көтөрүп жиберди. Кийинки айлампада үчөө калды. Каныбек оюнду улай берди. Карталары көмкөрөсүнөн жатат. Оозунан ширеңкенин талы түшпөгөнү ал ансайын оюндун кызыгуусуна кирип, оюнду айлантып жаткан. Бир убакта ага курсактуусу акырын көз кысып койду. Каныбек байкамаксан.
Ишаратты түшүнгөн соң тигиниси оюндан чыгып, карталары жерде жаткан Каныбек менен курсактуу таксист гана бетме-бет калды.
– Дагы кетти...- ортого 100 сом таштады курсагын сылаган таксист. Анын кебетесинен эле жашоого болгон толук ыраазычылык окулуп жатты.
– 200 кетти,- Каныбек карталарын карабастан дагы улады. Акыры ушинтип барып кондун баасы 1000 сомго чыкты. Таксисттердин баары тиги кесиптешинин колундагы картаны карап чыгышты. Жеңиш ушунуку тура деп акыры колдорунда акча калбай калганда, өз чөнтөктөрүнөн калган-каткан акчасын чогултушту да, картаны ачып беришти.
– Хе, 3 туз...- «өлдүңбү шордуу» дегендей эле сүйлөдү таксист.
– Ачып салдыңызбы?! Мм... Меники канча болду экен?- ээгин тырмап туруп, карталарын кармады да, атайылап 3-4 секунд күтүп туруп оодарып койду.
– Кандайча?- курсактуу таксист булдуруктап кетти.
– Апей! Үч алты дейби?!- Каныбек калп таң калымыш болду.
– Энеңдурайын... Энеңдурайын, жасап салдың! Жасап салдың!- ыйлап жиберейин деди тиги таксист. Шериктери дендароо болуп туруп беришти.
– Кантип жасайм, апей?! Картаны сиз таркаттыңыз го...
Чын эле картаны таркаткан өзү эмес беле?! Эч нерсе дей албай калды. Баягы таксист ширеңкенин талын алып чыкты да, кайра оозуна салды.
– Оюн да... Кээде ушундай болот,- деп билерман киши болуп койду. Бир күн кечке иштеп тапкан акчаларын уттуруп жибергендерине ичтери ачыша туруп калды таксисттер.
– Жүр, эми жеткирип коёюн!
– Үйүм жакын эле...
– Бас дейм. 100 эле сом болот.
Каныбек акыры макул болду. Унаага отурары менен таксист аны жымыйып карап койду.
– Ойнойт экенсиң, ээ?- деди таксист ширеңкени тили менен оозунун бир бурчуна жылдырып.
– Фортуна жылмаят кээде.
– Сен жылмайтат турбайсыңбы! Менин атым Майрамбек...
– Аа... Каныбек.
– Каныбек... Жакшы-ы... Каныбек сен жакшы ойнойт экенсиң. Тээтиги шаардын ылдыйындагы мал базарда кечкисин жалаң соодагерлер ойношот. Ошол жакка барып бир ойноп келбейлиби?
– Жок, байке... Ойнобойм деле мен.
– Ойлонуп калсаң чаларсың. Телефонумду жазып ал. Эми ал жерде чоң акча болот. Үй-машинасын конго коюп салгандар бар... Бир Маракент деген бирөө бар. Жалаң ушу тринка менен бутуна туруп кетти, эй. Катуу ойнойт. Ошого атаандаш кылсамбы дедим эле сени... Жакшы ойнойт турбайсыңбы.
– Ким дейсиз?
– Маракент... Негизи аты Марат. «Кент» деген сөздү өллө көп айтат. Тиги кентим, бул кентим, кенттер менен деп эле жүрөт. Анан баары «Мара Кент» деп алышкан. Ошо менен Маракент болуп калды. Жакында бир жигиттен БМВ утуп алды...
“Жо-ок... Ойнобойм” деди ичинен. Ичинде өзү менен өзү күрөшүп жатты.
– А балким, жеңип алсамчы?! Капшагайды жеңип албадымбы! Үй алдым, аял алдым... А мүмкүн, мунусaунда да утуп алаттырмын... Оой, Каныбек... Жашооңду башынан барактап көрсөң, баары сонун болуп келе жатканда эле бир нерсе чыгат эмеспи! Тарс этип тайгаланасың, сонун нерсеңдин баары ойрон болот. Мындай нерседен далай өтпөдүк беле! Ошон үчүн калп эле тейтектей бербей, жөн отур!
– Э брат... Эмне болду ойго батып?- таксист үн катты.
– Мм... Ушинтип ойго бата берем. Оюн кайсы күнү болот?
– Ар дем алышта. Түнкү 12ден кийин башталат.
– Бир барып көрсөтүп келбейсизби? Биринчисинде ойнобойм, карап келейин кандай ойношот экен.
– Жарайт. Атың ким эле, телефонуңду жазып алайын?
– Каныбек...
Жуманын аягына 2 эле күн калган. Дем алыш көп күттүрбөй келип калды. Тамагын шаша-буша ичип, коштошпой чыгып бараткан Каныбекке Нурия суроо салды:
– Сен кайда?
– Мм... Бирөөлөргө жолугат элем.
– Эч жакка барбай эле койчу. Кел, андан көрө кучакташып алып кино көрөбүз.
– Мен бат эле...
– Кетсең таарынам.
– Мен, албетте, калып калам. Бирок азыр жашоомдо бурулуш жасай турган жолугушууга бара жаткан болсомчу? Мындай шанс дагы бир жолу кайталанбай турган болсочу?! Жо-ок, кала бер. Ошол бурулуш жасай турган жолугушууга барбай эле кой, мени менен кино көрүп отурсаң өкүнбөйсүң десең мен калам.
Нурия тайсалдай түштү. Чындап эле мунун жашоосунда бир келген сонун мүмкүнчүлүгүнөн ажыратып жаткан болсочу?!
– Андай болсо мен сага ийгилик гана каалайм! Жолугушууң жакшы өтсүн!- Нурия жылмайды.
– Рахмат, жаным,- Каныбек анын жүзүнөн сүйдү. Ичинен өзүнчө кымыңдап койду. Бул кызды манипуляциялоо ушунчалык жеңил.
Бирок ошондо Нурия менен эле телевизор тиктеп отуруп калса эмне?! Эч балээ жок болчу. Оозуна сала бергендей жашоосуна чукул бурулуш жасаган ишке кептелерин билген эмес.
Бийик шыптуу, далдайган эле ангар экен. Кыязы бул жер темир буюмдарды жасоочу цех окшойт. Арыда жаңыдан жасалган дарбазалар турат. Бирок баары жыйналып, ортого 6 кишиге ылайыкталып орун даярдалыптыр. 6 эле киши ойнойт, калганы жөн гана көрүүчү. Чынында, көрүүчүлөр абдан көп экен.
– Ушунчанын баары ойнойбу?- деген Каныбек кишинин көптүгүн көрүп.
– Жо-ок, булар жөн гана көрүүчүлөр. Бул жакта көп акча менен ойношот. Ортого миллион сом ташталган убактар болгон. Мына булардын баары ошол акчаны карап, шилекейлерин жутуп суктануу үчүн гана келишет. Бирок акчаны тетиги алтоонун бирөө гана алып кетет. Кадимки жашоодогудай эле...
– 6 оюнчу деген кимдер?
– Сен ойнойсуңбу?
– Жок. Мен көрөйүн да биринчи.
– Сен ойнобосоң анда... Анда азыр чыкканда көрөсүң. Сени ойнойт деп койдум эле да. Мейли, бир байкасаң байкап ал. Мен Маракентке айтып коёюн...- Майрамбек кайдадыр басып кетти.
Аз өтпөй оюн башталды. Каныбекке чоочун эле адамдар отурат. Алардын бири менен Майрамбек учурашып, ага бир нерсе деп шыбырады. Отурган адам Каныбек тарапты бир карап башын ийкеп койду. “Маракент ушул тура” деди Каныбек ичинен. Арык, чап жаак, көздөрү жүлжүйгөн адам экен. Кебетесине караганда куу немедей. Адамды сынап карап, сөздүн аягына чыкпай, суроого суроо менен жооп берип адамдарды кыжалат кылып жибергендер болот го. Ошолордой көрүнгөн Каныбекке...
Ойногондо да бетинен бир эмоция байкалбайт экен. Картасын тиктейт, тамекисин түтөтөт, уйкусурап жаткан немедей эле отурат. Утса да, уттурса да ошол калыбында... Бирок, калп айткан менен болобу, анын артыкчылыгы ошондо экен. Өзү бир дагы эмоция чыгарбаганы менен, башкаларды эмоцияларынан эле окуп, көп учурда утуп коюп жатты. Алдына акча додо болуп үйүлүп калды. Бир убакта баягы алтоонун арасынан бирөө акчасы калбай калганына байланыштуу чыгып кетти. Баягы тыптынч турган көп көрүүчү ушу жерден бир “дуу” этип кетишти. Утулган оюнчуну ушинтип дуулдап узаткан салт экен көрсө.
– Кимде желание бар?- үнү каргылданган Маракент жүлжүйүп көрүүчүлөрдү бир карады.
Көрүүчүлөр дендароо боло түшүшкөн. Маракент эзели минтчү эмес. Оюн ошондой – бир топ отурат, ал топ оюнду акырына чыгарат.
– Мен... Болобу ойносом?- көпчүлүктүн ичинен Каныбек чыга келди. Ал Маракенттин сөзү ага айтылганын түшүндү. Билинбеген менен бул да сый. Эбак кумары кайнап турган Каныбек алтынчы болуп оюнга кирип кетти.
Ошол убакыт кандай өткөнүн байкабай калган Каныбек бир караса эле Маракент оюндан чыгып бара жатыптыр. Маңдайында чачы кырылган, ак сакалдуу адам отуруптур. Каныбектин бир байкаганы – ал аксакалдын чыпалагынын тырмагы өтө узун экен. Каныбек аны көрүп жылмайып койгон. "Эмнеге мындай өстүрөт?"
Ал аксакалдын тырмагы тууралуу ойлорго алаксып жатканда көпчүлүк үчүн Маракенттин оюндан ыргыганы өзүнчө күтүүсүз бурулуш болуптур. “Жаңы бала катуу ойнойт окшойт. Маракентти жылдырып койду го” деген күбүр-шыбыр кептер кетти.
Көпчүлүктүн айтканындай эле Каныбек ал күнү утушту өзү көтөрүп кетти. “Жаңы бала кыйын экен” дегендерди Каныбек өз кулагы менен укту. Оюндун кумары, анан акырында көпчүлүктүн мактоосу аны таптакыр эле эс-мас кылып салды. Үйүнө жеткирип келген Майрамбекке 10 миң сом карматып, шаша-буша кирери менен ашканадагы стол үстүнө чөнтөктөрүндөгү акчаларды коюп баштады. Канча утканын санаш керек...
Таптаза 290 миң... Майрамбекке 10 миң берген. Демек, 300 миң утуптур. “Мына сага” деди ал акчадан көздөрү чачырап.
Бирок бул биринчи эле утуш болчу. Мындай утуштан ал дагы 3 тү алып келгенге жетишти. Фортуна чындап эле ага жылмайып жаткан. Тилекке каршы, эч нерсе түбөлүктүү эмес.
Акыркы оюн баарын ойрон кылды. Адегенде эле 400 миңге чукул уттуруп жиберди. “Мен азыр акча алып келем, дагы ойнойм” деди аны дуулдап тосуп алган көрүүчүлөргө.
– Алып келгенге болбойт. Уттурдуңбу? Акчаң калган жокпу? Болду. Башка күнү ойнойсуң,- Маракент ошол калыбында сүйлөдү.
– Жок, эми ойной берейин. Бат эле алып келем акча...
– Үйдөн акча алып келем дегенин уктуң беле башкалардан? Акчаң түгөндүбү, бүттү!
– Эми оюнду улай берели да...
Маракент аны куулана бир топко карап турду да, “өкүнүп калбайсыңбы?” деп сурады.
– Жок.
– Анда барып келе кал!
Каныбек шашкан бойдон кеткен. Көрсө, ошондо жай турмушун талкалаганга шашып баратыптыр...
Түн бир оокумда келип ашканадагы татымалдар салынуучу идиштерди калдыратып жатканда Нурия уйкусурап кирип келди.
– Эмне эле издеп жатасың калдыратып?
– Эч нерсе. Уктай бер,- темир төрт бурчтуу идишке кол салып бурала байланган 5 миң сомдуктарды алып жатып сүйлөдү.
Нуриянын көздөрү чекчейе түштү.
– Каныбек... Бул эмне болгон акча?
– Кандайча? Кагаз акча...
– Темир эмес экенин көрүп турам. Мынча акча кайдан сенде?
– Банктан чечип келгем,- деп калп айтты.
– Түндө муну кайсы жакка алып барган жатасың?
– Бир дос бала процентке сурап жатат. “Көбөйтүп берем” деди. Жөн жаткандан көрө көбөйө берсин. Аа, баса, бул сага. Өзүңө жаккан кийимди алып ал,- Нурияга 20 миң сом карматты. Ал жылмайды да, кубанганын жашырбай күйөөсүнүн моюнуна асылды.
– Сен уктай бер. Мен кеч келем,- шаша-буша үйдөн чыгып кетти.
Жолдо бара жатып супермаркетке кирди да, тигил жакта ойнолуп жаткан картага оп-окшош карта сатып алды. Чоңураактарын өзүнчө жыйнап чөнтөктөрүнө салып алды. 3 туз бир чөнтөгүндө, 3 алты бир чөнтөгүндө. Таптакыр оюндан утулуп баратса байкатпай алып чыгып кырдаалдан чыгып кетүүнүн бир амалы.
Каныбек барганда оюн өтчү жерде эч ким калбаптыр. Килейген ангардын дал ортосунда акча үйүлгөн стол, анын жанында Маракент тамеки түтөтүп отуруптур. Жанында бойлору теректей спортчу жигиттерден үчөө турган экен.
– А калгандары кайда кетти?
– Баары утулуп бүттү,- деди Маракент көздөрүн жүлжүйтө тиктеп.
– Ошондо эмне ойнобой калдыкпы?
– Үйдөн алып келем деп сен кеткенсиң. Мен сени күтүп отурам... Мына акчаны санай элекмин. Миллиондон ашыгыраак акча турат. Ойнойсуңбу?
– Албетте,- колундагы таңгак акчаны столдун үстүнө коюп, өзү отура кетти.
– Баса, бул жигиттер менен таанышып ал. Белек, Козубек, Бакир...
– Каныбек. Таанышканыма кубанычтамын!
– Эми мындай, Каныбек. Сен экөөбүз кумардын кайфын түшүнгөн адамдарбыз. Кол келсе да, келбесе да утуп чыгып кеткен күндөр экөөбүздө тең болгон. Картаны жасап, колдогу кичинекей упайды, көбөйтүп алмайды жакшы өздөштүрүпсүң... Андайды мен да билем. Мен да жасап жүрөм. Бирок, байкасаң, андай оюнда кумар жок. Утарыңды билип алган кайфтын баарын өлтүрөт. Кумарды эмне пайда кылат? Белгисиздик... Тобокелчилик... Туурабы? Керек болсо ошол белгисиздик менен тобокелчиликтин кумарын сезүү үчүн өлүм менен да ойноп коюшат. Бир патронду барабандуу револьверге салат да, бир тегеретип жиберип чыкыйына басып көрүшөт. Барабандагы баягы жоболоңдуу жалгыз ок атылабы же атылбайбы? Мындайча айтканда, өмүрүңдү конго коёсуң. Ок атылса болду, жарыгың өчтү. Атылбаса жүрөгүң “дүк” эте бир булкуп алып, тирүү экениңди билгизип, каның башка тээп, денеңди адреналин аралайт. Эмне деген кайф ошол сезим?! Сөздү узартып салдым, ээ? Муну менен эмне айткым келет? Мен сен сыяктуу эле кумар кууган адаммын. Өзүмдөй кишилерди мен жазбай тааныйм. Мен, албетте, сага “орус рулеткасын” ойнойлу дебейм, бирок азыр таптаза оюн сунуш кылган турам. Картаны жасап коймой жок. Таптаза, белгисиздик... Кумарды кандыралы... Кандай дейсиң?
– Албетте, макулмун...
– Мына бул жердеги акчаны уттурсам да, уттурбасам да баары бир. Мага сезим маанилүүрөөк. Ошондуктан таптаза ойногонго убада берели бири-бирибизге. Ким убаданы бузса, мына бул турган 3 баатыр ким экенибизге карабай жанчып туруп, жардан алыс ыргытып жиберсин.
– Жарайт.
– Келе анда колду!
Маракент экөө кол алышты.
– Жигиттер, тарата баштагыла,- деди Маракент отургучуна жөлөнө. Белек деп тааныштырганы жапжаңы картанын кутусун ачып, таркатып жиберди.
– Уфф...- каны башына тээп кетти Каныбектин. Денесин аралаган толкундоо бир сыйра титиретип жиберди.
– Кетти миң...
– 3 миң кетти...
– О-хоо... 4 миң кетти!
Эмнегедир эле экөөнүн тең көңүлдөрү заматта көтөрүлүп чыкты. Каршы-терши акчаны ортого ыргыта беришти. Эшикте таң атканы да, күн батканы да билинбейт. Тиги жигиттер 2 оюнчуга суусундуктарды куюп, тамекилерин күйгүзүп кадимкидей кызмат кылууга өтүштү.
Тээ бир убакта гана көздөрү кутурган иттикиндей кызарган Каныбек акыркы акчасы гана калганын сезди. Мына баягы катып койгон 3 тузду же 3 алтыны чыгарчу мезгил келди. Кайсынысын чыгарса экен? 3 алты жакшы го. Тобокел кылганга жараша чоңураагы менен тобокел кылышы керек.
Кайрадан каршы-терши ортого акча ыргытууга өтүштү. Маракенттин да кайтчу түрү жок. Акчаны улам көбөйтсө да качпай койду. Акыры ачып берүүгө аргасыз болду...
– Мына,- деди Каныбек карталарын ачып. 3 алты бажыраят... Маракент аны жүлжүйө тиктеди адатынча.
– Таак...- эки жагын карап ойлоно түштү да, моюну талыган немедей башын эки жагына буруп баштады.
– Фортуна... Ээх, фортуна... Сени кимдир бирөө жетпес сүйүүсүндөй аздектейт. А кээ бири сени жеңил ойлуу бийкеч көрүшөт. Ээх, Каныбек, Каныбек... Фортуна сойку эмес да. Таза ойнойбуз деп убада бердик эле го? Кол бергенсиң! Эмне сага көз кыспай жаткан фортунаны алдап жатасың?- Маракент баш чайкады да, карталарын нааразы болгон түр менен стол үстүнө чапты. Анда да 3 алты. Каныбектин көздөрү караңгылай түштү... Даана өлдү. Могу эңгезердей 3 жигит сазайын гана берет.
– Байке... Мен... Мени кечирип коюңузчу...
– Кудай кечирет. А мен жазалайм.
– Байке? Мен...- сөзүн аяктаганча эле жанагы далдайган жигиттердин бири төш талаштыра тээп салды. Отургучу менен кошо артка кулап түштү.
– Жардамга-а!- бакырып жиберди. Өлтүрүп коёбу деп ойлоп кетти.
– Бас оозуңду!- былч эттире мурун талаштыра коюп салды. Мурдунан кан атып, алапайын таппай калды.
– Эмне шефти лох кылам деп ойлодуңбу?! Сендейдин далайын көргөнбүз... Кол алышкандан кийин таза ойно да!- жыгылып түшкөн жеринен жакасынан так көтөрүп тургузган Белек бакырды.
– Кечирип койгулачы! Косяк меники болуп калды... Косякты жабам!- жан соога сурагандай дале эмоциясыз көздөрүн жүлжүйтө тиктеп тамеки түтөтүп турган Маракентти карады.
– Кантип?- Маракент шашпай гана жаагын тырмап үн катты.
– Акча менен жабам. Сумманы айтыңыз, байке?
– 10 миллион...
Каныбек дендароо боло түштү. Кайдагы 10 миллион?
– Жаба албайсың, көрдүңбү? Сумманы айт дебе ошол үчүн. Бул сага сабак болсун. Ал эми косякты жабуу боюнча менде сага бир сунуш бар... Сенин жубайың аябай жакшынакай келин экен...- Каныбектин кулактары чуулдап чыкты. Аялын кошо уттуруп жибериптир дегендерди уккан мурда...
Уландысы бар.