Ա՜խ իմ սիրելիս,ա՜խ դու կործանիչ՝

Մի՞թե չէս դողում դու կյանքիս վրա,
Կամ գոնե մի քիչ ինքդ քեզ խղճա:
Մի՞թե այդքանը դու չէս հասկանում՝
Որ դու առանց ինձ մասնիկ էս անկապ
Որ ես առանց քեզ մարդեմ կործանված:
Մի՞թե այդքանը դու չես հասկանում՝
Որ առանց քեզ չկա,էլ գալիք վաղը,
Կամել գալու է,բայց ոչ ինձ համար:
Մի՞թե այդքանը դու չէս հասկանում՝
Որ էլ գարունը գարուն չի լինի,
Ծաղկած ծառերը ձյունով կպատվեն:
Մի՞թե այդքանը դու չէս հասկանում՝
Որ էլ չի՛ լինի արևն առաջվա,
Ուժ չի ունենա ծաղկած ծառերը ազատի ձյունից:
Մի՞թե այդքանը դու չէս հասկանում՝
Որ էլ չի՛ լինի լուսինն առաջվա,
Որ էլ չի փայլի մեր սիրու համար:
Մի՞թե այդքանը դու չէս հասկանում՝
Չկա առանց քեզ աշխարհ գունավոր,
Երկինքն այլևս կապույտ չի բացվի
Առավոտն անգամ սևով կարտասվի:
Մի՞թե ուզում էս ցերեկներ առանց տաք արևների
Մի՞թե ուզում էս գիշերն ազատվի իր միակ լույսից:
Չգիտեմ իրոք էլ քեզ ինչ ասեմ
Չգիտեմ իրոք քեզ ոնց հասկացնեմ,
Որ առանց իրար էլ սեր չենք ապրի:
Այսքանից հետո էլ բան չէմ ասին
Ինքդ մտածի ու առանց ինձ մի բան հասկացի:
Իսկ հիմա արդեն ճամփեն քո բացե
Հիմա թողնում եմ դու կարաս գնաս:
Ինչպես որ սկզբում կործանեցիր իմ կյանք մտնելով
Այդպես էլ հիմա ավերակներդ, թող ու հեռացիր: