Предыдущая публикация
ФАТҲИ МАККА
Мушрикон ба ваъдаҳое, ки дар сулҳи Ҳудайбия дода буданд, вафо накарда, шартҳои аҳдномаро вайрон карданд. Аз қабули ин аҳдномаи байни мусулмонону мушрикон ҳанӯз ду сол ҳам нагузашта буд, ки мушрикон ба мусулмонҳо ҳамла оварда, хунрезӣ карданд. Ин амал косаи сабри мусулмононро лабрез намуд. Шаҳри зебои Макка ҳам бояд ба соҳибони аслияш баргардонида мешуд. Дар тӯли ин солхо нури ислом ба ҳар ҷониб паҳн гардида, сафи мусулмонон афзоиш ёфта буд. Шумори лашкариёни мусулмон ба даҳ ҳазор нафар мерасид. Ин ҷавонмардони далеру ҷасур то ба наздикиҳои Макка омада, шабона дар мавзеи баланде хайма заданд.
Дар миёни лашкариён аз ҳама бештар муҳоҷирон ба шавқу шӯр омада буданд. Онҳо пас аз чандин соле, ки ба тарки диёр маҷбур гардиданд, акнун бо сари баланд ва нерӯманду боиззат ба сарзамини худ бармегаштанд.
Абӯсуфён аз омадани сипоҳи мусулмонон огоҳ шуда буд. Ӯ ҳамроҳи чанде аз мушрикон ба роҳ баромада, назди Паёмбари гиромӣ (с) омад ва аз Ӯ авф пурсид.
Абӯсуфён нерӯву эҳтишоми лашкари мусулмононро дида, дар ҳайрат афтода буд. Ӯ нури исломро акнун равшану ошкор медид. Дар ниҳоят шаҳодат оварду мусулмон шуд.
Дар ҳамин ҳол Паёмбари Худо (с) ба амакаш ҳазрати Аббос, ки он ҷо ҳузур дошт, рӯ оварда гуфт:
—Ҳар касе шаҳодат медиҳад, ки нест
маъбуди бархақе ба ҷуз Аллоҳ ва иқрор мекунад, ки Муҳаммад банда ва расули Ӯст, дар амон хоҳад буд. Ҳар касе ҳам ки ба хонаи худ даромада, дарро мебандад, дар амон хоҳад буд. Ҳар касе ҳам ки силохашро гузошта, ба Каъба паноҳ мебарад, дар амон хоҳад буд.
Ҳазрати Аббос бояд ба Макка рафта, ин суханҳоро ба мардум мерасонд. Ӯ ба рафтан омода шуда, ба назди Паёмбари гиромӣ (с) омад ва гуфт:
— Эй расули Худо (с)! Абӯсуфён ҳамрохи ман баргаштан мехоҳад. Ба ӯ сухани хуше намегӯӣ?!
Абӯсуфён аз хиҷолат нигоҳашро ба замин дӯхта, сар намебардошт. Мавриди авф қарор гирифтанаш аз ду сар барои ӯ илтифоте буд. Аммо бар замми ин Паёмбари гиромӣ (с) бо садои руҳнавозаш уро дилбардорӣ намуда гуфт:
— Ҳар касе ба хонаи Абусуфён ҳам дарояд, дар амон хоҳад буд! .
Рӯзи дигар лашкари ислом аз чаҳор ҷониб ба Макка ворид шуд.
Паёмбари гиромӣ (с) ба Макка хоксорона ва бо тавозӯъ дохил шуд. Ӯ аввал ба сӯйи Каъба рафт. Ин ҳамон мавзее буд, ки замоне дар ин ҷо ба ӯ зулму ситам мекарданд ва дар ҳаққи ӯ ҳама гуна таҳқиру шиканҷаро раво медиданд.
Мардум дар атрофи Каъба ҷамъ омада буданд. Дар нигоҳи онҳо эҳсоси омехтаи тарсу умед намоён буд. Зеро агарчанде Паёмбари гиромиро (с) замоне ба тарки диёраш водор намуда бошанд ҳам, ӯ Паёмбари раҳмат буд. Худованд ӯро ҳамчун «раҳмате ба оламиён» фиристода буд. Паёмбари гиромӣ (с) бо асои худ бутҳои Каъбаро як-як афтонда, сарнагун кард. Сипас ба ҳузури мардум баромада, аз касоне, ки як умр ба ӯ душманӣ карданд, пурсид:
— Аз ман чӣ гуна муомилае интизоред? Бо шумо ба кадом шева рафтор кунам?!
— Хайру некӣ умед дорем, гуфтанд онҳо. Мо аз пайвандони туем. Ту бошӣ, иззатманду тавоноӣ!
Паёмбари гиромӣ (с) ҷамъи онҳоро саросар аз назар гузаронида, изҳор дошт:
— Ман ҳам имрӯз он чиро мегӯям, ки Юсуфи набӣ (а) ба бародаронаш гуфта буд. «Имрӯз бар шумо таънаву сарзанише нест». Биравед, озод ҳастед!
Аз шунидани ин суханҳо мардум ашки шодӣ рехтанд. Онҳо дару дарвозаҳои худро як-як кушода, ба берун баромаданд ва дар амон буданд. Паёмбари маҳбуб (с) дар баробари Макка дили онҳоро низ фатҳ карда буд. Онҳо бо иродаи худ шаҳодат оварда, мусулмон мешуданд. Дар Макка насими шодиву хурсандӣ мевазид ва ин санаи таърихӣ ба соли 630 рост омада буд.
<< АЗ ҲАР ЗОВИЯ >>
Следующая публикация
Комментарии 1
Ки чун хуршеди анчумсу́з танхо бар хазорон зад