Предыдущая публикация
Ривоят
АСРОРИ ҲАЁТ
Духтари хеле зирак ва зебои подшоҳ ногаҳон бемор шуд: дасту пойҳояш фалаҷ шуданд, қобилияти шунавоӣ ва биноӣ суст шуд. Кӯшиши табибон барои табобати ӯ бенатиҷа анҷом ёфт.
Рӯзе як пирамарди равшанфикр ба қаср ташриф овард ва гуфт, ки сирри давои дарди маликаро медонад. Мардуми қаср аз ӯ хоҳиш карданд, ки ба малика кумак карда дардашро раҳо кунад. Пас пирамард сабадеро, ки аз навдаҳои бед сохта шуда буду бо мато пӯшонида, ба дасти малика дод ва гуфт: "Сабадро гиред, он чӣ ки дар он аст, нигоҳ кунед ва Худо хоҳад, шумо шифо хоҳед ёфт".
Малика шитобон сабадро гирифт ва аз дидани он чизе ки дар сабад буд, дар ҳайрат афтод: тифле дошт, ки аз беморӣ хеле заиф буд ва базӯр нафас мекашид. Шафқат дар дили шоҳдухтар бедор шуд, вай дарди баданашро бартараф карда, тифлро ба оғӯш гирифт ва оҳиста ба ларза даромад.
Бо гузашти моҳҳо, малика ба кӯдак чархбол шуд: вай ӯро хӯрок дод, навозиш кард, бо ӯ бозӣ кард... Вақте ки ӯ ба кӯдак ошиқ шуд, дарди худро фаромӯш кард ва шабҳо хоб накарда, ба ӯ ғамхорӣ мекард.
Рӯзҳо, моҳҳо гузаштанд. Писарак ба роҳ даромад. Шоҳдухтар аз шодӣ паси ӯ гашт, чунон сабук ҳаракат кард, ки дардро ҳис накард. Дар тӯли солҳо бо кӯдак, саломатии малика оҳиста барқарор мешуд.
Қоидаи асосии зиндагӣ ин аст, ки ба касе меҳрубон бошӣ, ҳурмат пайдо мекунӣ, ба хушбахтиаш шарик шавӣ, хушбахт гардӣ!
Ба якдигар меҳрубон бошем!....(?)
Следующая публикация
Комментарии 1