Снайпер-3 (давоми) .....

Мирсоли ташландиқ шийпоннинг қоронғи, ҳар ер ҳар еридаги ғиштлари кўчиб тушган хонасида чўнқайганча узоқ ўтирди. Танасида зоҳир терлар қотди. Даҳшатлар нари чекинган каби кўнгли бироз юмшади.
— Заринаниям опқочишим керак, — деди ўзига ўзи. — Мен билан кетиши шарт. Барибир мени севади-ку! Кетса нима бўпти? Камайиб қоладими? Ё мендан яхшироғини топадими? Тополмайди. Дўкончи энди йўқ. Додласаям, сочини юлиб дунёга жар солсаям қайтариб кела олмайди уни. Мен эса ёнида бўламан. Уни ҳеч кимга бермай, бегона кўзлардан асрайман. Арзимайманми? Арзийман…
Йўқ, кетмайди энди мен билан. Отасидан қўрқади. Мендан ҳозир нафратланиб ўтиргани тайин. Қизлар шунақайкан. Ўлдим-куйдим деганминан манавинақанги ишлар бўп кетгач, терс ўгирилиб оларкан. Муҳаббатини унутиб, ота-онасининг пинжига кираркан-қўяркан. Аблаҳ дўкончи! Мендай мағрур, унча-мунчасига сўзини бермаган йигитни расво қилдинг-а? Ўзинг… Ўзингга нима бўпти? Ўлдинг-кетдинг… Йўқ, Зарина мен билан кетиши керак. Кетиши шарт! Бундан бошқа йўл йўқ унга! У тақдиримга ёзилган битик. Менинг жуфтим бўлиш учун туғилган.
Ҳа, ростданам астагина қишлоққа бориб Заринадан хабар оламан. Керак бўлса, судраб опчиқаман уйидан. Қайтмайман. Уни ҳеч кимга бермайман!..
Мирсоли эҳтиёткорликни қўлдан бермай, оёқ учида шийпон ичкарисидан чиқди. Аллақачон зулмат ҳукм сура бошлаган кенг дала тарафга ўғринча боқди.
Тинчлик, хотиржамлик, эркинлик аста-секинлик билан бўлса-да вужудига чирмашгани сайин янада дадилланиб, икки-уч қадам олдинга юрди. Заринани олиб қочиш, ниҳоят азалий орзусига етиш истаги кўнглида баттар туғён урди.
— Мени ҳали яхши билмаскан бу қиз, — дея сўзланганча яна олдинга қадам қўйди. — Мен Мирсолиман. Насибасини бировга бериб тек ўтираверадиган боламасман. Мен — Эркакман! Эркак!..
Шундай деб Мирсоли қишлоқ томон йўналди. Аммо дарров тўхтади. Худди узоқ вақт карахтликдан сўнг ҳушига келган банда каби ваҳима, қўрқув, даҳшат аралаш кўзларини кафти билан ишқалай-ишқалай ортга тисланди.
— Мен… Д-дада!!!..
Ҳақиқатан, ундан йигирма метрча нарида ҳавода муаллақ ҳолда серсоқол, баланд бўйли, оппоқ сочли, кенг елкали эркак хўмрайиб турарди. Мирсоли эркакка кўзи тушгани ҳамоно нималардир дейишга уринди. Бироқ каловланишдан нарига ўта олмади.
— Ахир… Д-дада!..
Бошқа биров бўлса, бу манзарани кўрганданоқ дуч келган томонга қочиб қолар, ёки ўзини таппа ерга ташларди. Мирсоли негадир ўзини у даражада йўқотмади. Каловланса-да, тиззалари дағ-дағ титраса-да, жонини нимадир узиб-узиб олаётгандек туюлса-да, ерга ағанамади. Сал ўтмай дадилроқ сўзлашга ўзида куч топа олди.
— С-сиз дадаммисиз? — сўради у телбаларча чайқалиб. — Унда… Ахир, соқол қўймагандингиз-ку!.. Сиз… Ўлгандингиз-ку!..
Эркак Мирсолига жавобан ҳеч нарса демади. Икки кафти билан соқолини бир неча маротаба тутамлаб олиб, норози бош чайқаб қўйди холос.
— М-мени ўлдирасизми? — пойинтар-сойинтар савол ташлашда давом этди Мирсоли. — Сиз… Содиқнинг бобосимисиз-а?.. Ҳа-а, сиз арвоҳсиз! Содиқни ҳимоя қилишга келгансиз!.. Ўч оласизми? Ўлдирасизми? Мени… Мажақлаб ташлайсизми?.. Қўрқмайман! Сиздан қўрқмайман!.. Сизминанам уришавераман, ҳа, мен зўрман, зўр!..
Шундай дейишга деди-ю, эркакнинг муалллақ ҳолатда ўзи томон яқинлаша бошлаганини кўриб адо бўлаёзди. Дод солиб далани бошига кўтарганча катта йўл томонга чопа кетди…