ЯНГИ РОМАН !

“Безовта рух”
Қиш келиб биз шуғуланадиган спорт залида анча совуқ бўлиб қолди. Мураббийимиз бошқа залда машғулотларни давом эттиришимизни айтиб қолди. Янги спорт зали туман четида эди. Йигитлар билан кўпчилик бўлганимиз учун манзил узоқ бўлишига қарамасдан пиёда йўлга чиқдик. Янги спорт зали иссиқ экан. Машғулотлар яхши ўтди. Уйга қайтяпмиз. Кеч тушиб қолганди. Афсуски йигитларнинг асосий қисми ана шу ҳудудга яшагани боис мен фақат Исмоил билан иккимиз уйга қайтдик. Кўчалар қоронғу. Иккимиз ҳам жим кетар эдик. Тўғриси кўчадаги бу жимчитлик мени ваҳимага солди. Совуқ шамол турганди. Биронта ҳам чироқ йўқ эди, атрофда.
- Қўрқяпсанми ? – фикрими бўлиб гап бошлади шеригим.
- Нима ! Нега қўрқар эканман – сездирмасликка уриндим.
- Нега қалтирайсан ?
- Кўп машғулот қилдим чоғи...
- Ўзингни кўп уринтирма. Хўп мен мана бу кўчага буриламан. Уёғига ўзинг кетарсан.
Биз хайрлашдик. Йўлдан ўзим кетардим. Катта йўл бўйида ўзим ёлғиз атрофга қараб-қараб қўярдим. Ниҳоят орқадамдан машина нури кўринди... Хурсанд бўлиб кетдим. “Дамас”экан. Уни тўхтатдим.
- Йўл бўлсин йигитча ! шофёр эшикни очиб менга юзланди.
- Амаки мураббий Зокир аканинг машғулотларидан қайтяпман. Туман марказигача олиб кетинг.
- Чиқ !
Машина қўзғалди.
- Ўғлим, спорт билан шуғулланиш яхши албатта лекин бу ерларда кеч кирганда юрмагин. Мана шу енимиздаги далани кўряпсанми?. Собиқ иттифоқ даврида русларнинг қабристони бўлган дейишади. Яна билмадим. У пайтлар биз кичкинаа бола эдик. Гузарларда ўтирсак шунақа деб катталар айтишарди. Энди ўғлим, жин ажинилар мавжудлигига ишонадиган ёшдан ўтгаман (шофёр қаттиқ кулди). Лекин эҳтиёт бўлган...
Шофёр гапини якунлай олмади. Машина бирдан ўчиб қолди.
- Эхх ўғлим мана шу машинани олганимга ҳам 9 йил бўлди. Бузилаверади ! Бузилаверади ! Жонга тегди.
Машина соҳиби мана шунга ўхшаш ташвишлар билан аравасини титкиларди. Мени баттар ваҳима босди. Атрофга секин қараб қўйдим. Ҳаммаёқ тинч. Машинадан тушдим. Амаки ҳали ҳам жаврарди. Атрофда ҳеч ким йўқ, чироқ ҳам уй ҳам. Бирдан машина олдинда шофёр ака ким биландир суҳбатлашаётган эканлигини эшитиб қолдим. Қурқиб кетдим. Машинанинг олдига ўтсам ёшгина йигит ёши таҳмиман 20 лар атрофида улар машина ҳақда гаплашишарди. У мен билан салом алик ҳам қилмасдан машинани тузатишга киришди. Машина юрди. Йигит ҳам машинага ўтирди. Йўлда давом этдик.
- Худони ўзи юборди сизни менга ёрдамиз учун раҳмат укажон – гап бошлади шофёр.
- Арзимайди. Бу йигит ўғлингизми?
- Йўқ ! Спортчи эканлар. Йўл-йўлакай олиб кетяпман.
- Ха яхши.
- Ука ўзиз бу ерларда нима қиляпсиз ўзи ?
Йигит шофёрга қараб ғалати қаради. Йигитга савол ёқмади.
-Ака мени уйим йўқ. Шу ерларда яшайман деди.
- Ие қанақасига бу атрофлар бир пайтлар қабристон бўлган бўлса...
- Нима қабристонда одам бўлмайдими...!!!
Йигитнинг кўзлари ёниб шу гапни гапирди.
Шофёр тўхтатгични қаттиқ босди...