Սիրո չափն անվերջությունն է

Հային ապրելու հազա՛ր պատճառ կա...

Հա՛յ մնա...

📕 Լ Ի Լ Ի Ա - Մ📕 -- Ս Ի Ր Տ-- Սիրտը վշտից հաճախ ցավում։ Սրտի գաղտնիքն ո՛՛վ գիտի։ Սիրտը փակ է բանալիով։ Սրտի դարդը ո՛՛վ գիտի։ Սիրտը դրսից շուքով, փայլում։ Ներսից կարոտն ո՛՛վ գիտի։ Սիրտը սիրո նշխարք հույսի։ Հանելուկ է, ո՛՛վ գիտի։ 08․02․2023թ․ Հեղինակ՝ Լ Ի Լ Ի Ա - Մ Հրանուշ Ղազարյան

Բարձր մի՛ խոսեք, Խորանն են պղծել, Արյուն են խմում բորենիները, Մեր փառքի վսեմ ոգին են գետնել, Եվ քրքջում են մարդակերերը: Արմեն Ստեփանյան

Թունավոր բառերը հոգի´ են խարխլում... թևատո՜ւմ... հուսալքո՜ւմ...    ու... ...ժամանա´կ է պետք... ժամանակ է պետք ո´չ թե սթափվելու, այլ ոտքի´ կանգնելու համար, ինքդ քեզ` վերագտնելո՜ւ համար... Հե´շտ է հարվածելը, հե´շտ է տապալելը, հե´շտ է թունավորելը... Ամենադժվարը`  ՄԱՐԴ ՄՆԱԼՆ Է .........  Պատահում է, որ լռում ես, իսկ շատերին թվում է , թե ասելիք չունես, թե բառադարակդ դատարկության է մատնված ու կյանքից ոչի´նչ չես հասկանում։ Մարդիկ սովոր են, որ սուր խայթոցներով հոգուդ մատուռը քարուքա´նդ անեն, լեզվից ժայթքող թույնով էլ սրտիդ ճրագալո´ւյսը հանգցնեն... Պարզապես լռո´ւմ ես, որ արևդ չստվերվի , որ բանտված աղոթքներիդ համար, գոնե լույսը հասանելի´ լինի... Մարդիկ քարուքանդ արեցին այս աշխարհը, իսկ ես` մի պտղունց ժպիտ գողացա ու իմ աշխարհ տարա... Այն իմ հոգու ծալքերում եմ թաքցրել ու բո՜ւռ-բո՜ւռ բաշխում եմ նրանց... իմ հոգին դրանով է թևո՜ւմ , դրանով եմ ապրո՜ւմ , դրանով եմ սնվո՜ւմ... թե չէ հիմա սպառվա՜ծ կլինեի, խռովա՜ծ կլինեի, աշխարհից` երես թեքա՜ծ կլինեի... Իմ աշխարհն ուրի՜շ է, իմ աշխարհում հիմա արև է ` ա´րև եմ նկարել . Այդպես ` ճի´շտ է ապրելը։ Արևս մի´ ստվերեք, մարդի՜կ , ցավո՜տ է շատ........... Նարե Մար ( հեղինակային)

Երբ արևն է տերը լույսի, Մթությունից, մութից փախի՛ր, Ճշմարտությունն է Աստվածը, Խաբեբայից, ստից փախի՛ր, Ապրիր կյանքդ մարդու նման Եվ պատիվդ մաքուր պահի՛ր, Թեկուզ մերժի բարեկամդ, Դու թշնամուդ գութից փախի՛ր... Մ. Սարգսյան

Մի մայր լիներ աղոթք աներ, Փրկեր հողն ու հայրենին, Մի քույր լիներ քաղցր երգեր, Բուժեր տաղն ու մայրենին: Մի ձեռք լիներ տուն կառուցեր Ու դներ քարը քարին, Մի շունչ լիներ ճրագ վառեր, Կյանք տար օջախի ծխին... ... Բայց «մայրերը» հիմա այնպես` Անիծում են իրարու, Եվ «քույրերը» գլխները բաց, Հայհոյում են էգ, արու, Որ թվում է այս դժոխքից, Հայ ազգը չի փրկվելու, Եվ օր առաջ, հայն է հային, Շուքով` հողին հանձնելու... Լիլի Շակրին

Մամ ջան մի տխրիր, Այստեղ եմ վերում։ Տղերքի հետ եմ, Դու հանգիստ մնա։ Եռաբլուրում լոկ շիրիմներն են, Իսկ հոգիները՝ էստեղ են, անմահ։ Մա՛մ ջան, ասելի՛ք ունեմ աշխարհին, Հոգուս աղերսը լոկ դու կլսես։ Չէ՞որ քո հոգում ես միշտ եմ ներկա, Հոգուս շշունջը շուտ կհասնի քեզ։ Մա՛մ ջան, խնդրում եմ՝ օրհնի՛ր տղերքին, Ինչպես կօրհնեիր ինձ՝ հոգո՛վ, սրտա՛նց։ Ասա պինդ պահեն հողն իմ հայրենի, Թող քո օրհնանքը պաշտպանի նրանց։ Մա՛մ ջան, նայում ենք էստեղ վերևից Անմեղ զոհերս նենգ պատերազմի։ Ապրում ենք մամ ջան, մենք հավերժինն ենք, Կապրենք, քանի դեռ հայը կհաղթի։ Կապրենք, քանի դեռ չեն թողնի որ մեր Արյունը կորչի զուր ու անտեղի։ Քանի դեռ հայը հանուն մայր հողի Կյանքն էլ կզոհի առանց երկյուղի։ Ասա տղերքին հողն ամուր պահեն, Մեր արյունով ենք հողն այդ կնիքել։ Թե հող հայրենին հանձնեն թշնամուն, Կզգանք որ արյուն իզուր ենք հեղել։ Ու այնժամ մա՛յր իմ, իրոք կմեռնենք, Մենք հավերժինն ենք սուրբ հողի ուժով։ Թե հող հայրենին հանկարծ կորցնենք, Մեր պատմությունն էլ կավարտվի շուտով։ Բայց դե տղերքին ես հո լա՛վ գիտեմ, Նրանց բազկի դեմ ո՞վ կդիմանա։ Մա՛յր իմ, քո գործը նրանց օրհնելն է, Օրհնիր տղերքին անփորձանք մնան։ Սիլվա Գուլանյան