թևատո՜ւմ... հուսալքո՜ւմ...
ու...
...ժամանա´կ է պետք... ժամանակ է պետք ո´չ թե սթափվելու, այլ ոտքի´ կանգնելու համար, ինքդ քեզ` վերագտնելո՜ւ համար...
Հե´շտ է հարվածելը,
հե´շտ է տապալելը,
հե´շտ է թունավորելը...
Ամենադժվարը` ՄԱՐԴ ՄՆԱԼՆ Է .........
Պատահում է, որ լռում ես, իսկ շատերին թվում է , թե ասելիք չունես, թե բառադարակդ դատարկության է մատնված ու կյանքից ոչի´նչ չես հասկանում։
Մարդիկ սովոր են, որ սուր խայթոցներով հոգուդ մատուռը քարուքա´նդ անեն, լեզվից ժայթքող թույնով էլ սրտիդ ճրագալո´ւյսը հանգցնեն...
Պարզապես լռո´ւմ ես, որ արևդ չստվերվի , որ բանտված աղոթքներիդ համար, գոնե լույսը հասանելի´ լինի...
Մարդիկ քարուքանդ արեցին այս աշխարհը, իսկ ես` մի պտղունց ժպիտ գողացա ու իմ աշխարհ տարա...
Այն իմ հոգու ծալքերում եմ թաքցրել ու բո՜ւռ-բո՜ւռ բաշխում եմ նրանց... իմ հոգին դրանով է թևո՜ւմ , դրանով եմ ապրո՜ւմ , դրանով եմ սնվո՜ւմ... թե չէ հիմա սպառվա՜ծ կլինեի, խռովա՜ծ կլինեի, աշխարհից` երես թեքա՜ծ կլինեի...
Իմ աշխարհն ուրի՜շ է, իմ աշխարհում հիմա արև է ` ա´րև եմ նկարել .
Այդպես ` ճի´շտ է ապրելը։
Արևս մի´ ստվերեք, մարդի՜կ , ցավո՜տ է շատ...........
Նարե Մար ( հեղինակային)
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 1