Предыдущая публикация
Դուռը ծեծում են.
–Ով է՞... ,–հարցնում է ծերունին...
–Երջանկությունը,– լսվում է պատասխան...
–Ես կյանքում երջանիկ եղել եմ, շնորհակալ եմ... Ժամանակ անց, նորից ծեծում են
–Ով է՞... ,–հարցնում է ծերունին...
–Հարստությունը,– պատասխանը...
–Ես հարստություն չեմ փափագում, շնորհակալ եմ...
Ժամանակ անց նորից ծեծում են
–Ով է՞... ,–հարցնում է ծերունին...
–Երիտասարդությունը,– լսվում է պատասխան... –Ես իմ երիտասարդությունը ապրել եմ, շնորհակալ եմ... Ժամանակ անց, նորից ծեծում են
–Ով է՞... ,– նորից հարցնում է ծերունին...
–Ընկերներդ են,բաց...–լսվում է պատասխան...
Ծերունին` լարելով վերջին ուժերը բացում է դուռը, ընկերները ներս են գալիս...
Բայց ընկերների հետ ներս են գալիս երիտասարդւթյունը, երջանկությունը և հարստությո
ՊԱՊ ջան ծնունդտ շնորհավոր:
Շնորհակալ ենք այն ամենի համար,ինչ որ տվել ես մեզ:
Իմ աշխարհի ամենամեծ մասնիկ:Քեզ շատ ենք սիրում,բառերով ասել չեմ կարող,բայց զգացածս սերը քո հանդեպ՝ կարող ենք միայն «լռությամբ» ցույց տալ:Շնորհակալ ենք որ միշտ հպարտ եմ եղել ու կամ քո անունով ու քեզնով:
Քո տված դաստիրակության շնորհիվա,որ մենք մեզ ինքնավստահ եմ զգում ու հպարտ:Կարողանում ենք հպարտ քայլել՝ գլուխներս բարձ պահելով ՊԱՊ ջան ծնունդդ շնորհավոր:
Շնորհակալ ենք այն ամենի համար,ինչ որ տվել ես մեզ:
Իմ աշխարհի ամենամեծ մասնիկ:Քեզ շատ ենք սիրում,բառերով ասել չենք կարող,բայց զգացածս սերը քո հանդեպ՝ կարող ենք միայն «լռությամբ» ցույց տալ:Շնորհակալ եմ որ դու կաս շնորհակալ եմ որ միշտ հպարտ եմ եղել ո քո անունով ու քեզնով
Շնորհակալ ենք այն ամենի համար,ինչ որ տվել ես մեզ:
Իմ աշխարհի ամենամեծ մասնիկ:Քեզ շատ ենք սիրում,բառերով ասել չեմ կարող,բայց զգացածս սերը քո հանդեպ՝ կարող ենք միայն «լռությամբ» ցույց տալ:Շնորհակալ ենք որ միշտ հպարտ եմ եղել ու կամ քո անունով ու քեզնով:
Քո տված դաստիրակության շնորհիվա,որ մենք մեզ ինքնավստահ եմ զգում ու հպարտ:Կարողանում ենք հպարտ քայլել՝ գլուխներս բարձ պահելով ՊԱՊ ջան ծնունդդ շնորհավոր:
Շնորհակալ ենք այն ամենի համար,ինչ որ տվել ես մեզ:
Իմ աշխարհի ամենամեծ մասնիկ:Քեզ շատ ենք սիրում,բառերով ասել չենք կարող,բայց զգացածս սերը քո հանդեպ՝ կարող ենք միայն «լռությամբ» ցույց տալ:Շնորհակալ եմ որ դու կաս շնորհակալ եմ որ միշտ հպարտ եմ եղել ո քո անունով ու քեզնով
«Մարդ»
Սրճարանից հեռու պատերազմն է,
իսկական կռիվ ու մահ։
Դու սուրճդ ես խմում, իսկ նա՝ իր սեփական արյունը…
Սրճարանիցդ այն կողմ՝ իսկական զուգահեռ իրականության մեջ, Տղերքն են՝ քեզնից քիչ ապրած, քո կեսին չհասած, բայց քեզնից առավել հարուստ ու ողջ։
Մեռածը մենք ենք մեր սրճարաններում։
Մեր հայրենիքը էսպրեսոն է, խնդիրը՝ ուշ բերեցին-ը, իսկ իրական խրամատում վառոդ են խմում, խնդիրը մինև վերջ պահելն է, չուշացնելը։
Զինվորները կռվում են, որ քո կոֆեն շուտ բերեն։
Մենք խոսում ենք, վերլուծում, փիլիսոփայում, քաղաքական գնահատականներ տալիս, լարվում-լացում, բողոքում, չքնում, թերթում, կարդում, պոստեր անում…
Իսկ Պոստերում կռիվ է, իսկական…
Կասեն ինձ հիմա.
-Հա, բայց բոլորը չեն զինվոր ու պիտի կռվեն, սա էլ մեր դաշտն է,
Տղերք ով սաղ մնաց օտպուսկ եմ ուղարկելու, գյուլեք.......
- Կամանդիր մի տեսակ ես, ինչա՞ եղել:
- Բան չէ , նորմալա ամեն ինչ, մի հատ աղը տուր:
- Կես ժամից պիտի պոստավոյին փոխենք:
- Ըհը , եթե կես ժամ ձգենք...
- Ինչ՞
- Հ՞ը, բան ասի՞ր կամանդիր:
- Չէ , չէ ...
....
- Տապիկնա զանգում, մեկդ պատասխանեք
- Ես կպատասխանեմ , թողեք... լսում եմ
- Կամանդիր , շարժ կա, մեր կողմ են գալիս, մի քանի հոգի են
- Ընդունեցի .... տղերք , հելեք , դիրքավորվեք, ես կապ տամ գունդ ու գամ , չկրակեք հանկարծ, լսում ե՞ք ՝ չկրակեք:
- Այ թե ինչի՞ համար էիր սենց դիլխոր կամադիր ջան, չմտածես:
- Պարոն փոխգնդապետ , մեր դիրքի ուղղությամբ են գալիս...
- Քանի՞ հոգի են :
- Թիվը չեմ իմանում , բայց շատ են:
- Մինչև մեր հասնելը պատասխանատվությու
Ժպիտդ բարի, շոյանքներդ հեզ,
Քո խորհուրդների կարիքն եմ զգում,
Ու պատասխաններ երբեք չեմ գտնում:
Այցի եմ գալիս քո գերեզմանին,
Ցավ է իմ հոգում, վիշտն է իմ սրտին,
Արցունքներս մեղմ հոսում են շիրմիդ,
Ու ես լավ գիտեմ, թափվում են դեմքիդ:
Ուզում եմ դեմքդ օծել համբույրով,
Սակայն օծվում է դեմքդ… արցունքով:
Հայրիկ, սիրելիս, սիրտս է ցավում,
Երբ նկարիդ եմ կարոտով նայում:
Կարծես՝ արցունքս ես մաքրում քո ձեռքով,
Շոյում ես դեմքս, այտս համբուրում,
Ու կամաց ասում.
«Շատ եմ կարոտում»…@admin
загрузка
Показать ещё