Татлы миңа, сагышы да шатлык, теләк белән кайнап яшәүләр,

Уятырга, йөрәк кагып тормыш, кыя, чүлдә эшләп алҗаган,
Ачтың икән Оҗмах ишекләрен, чәчкә исен сибеп бу җиреңә
Йолдызларга серләр ышандырып, янсын әйдә балкып аҗаган.
Әйдә хәлдән таеп, чишеп серләр, карашларда яшен аткандай,
Бары күрер өчен, ачып булмас, ләкин серләренә омтылып,
Аергандай, гөлчәчәкәнең таҗын, чәнечке тулы инәләреннән,
Күз алдаган якты язларыңда, чәчкә арасында онытылып.
Йокы алмый янып, эзлим ,синең төрлелекләр бәйләнешен,
Ышанычтан калып шик шөхбәдә, дөреслекнең әйләнешен
Тәрҗемә-Рамзис Мишәр.
Автор- Мухаммад Икбал
Стихи (Оллам)
Allama Muhammad Iqbal; 1877—1938) — поэт, политик и общественный деятель Британской Индии, ученый, адвокат[3][4]. Философ и мыслитель, считающийся «духовным отцом Пакистана»[5], провозвестником создания этой страны. Ключевая фигура в литературе урду[6]. Его труды написаны на урду, персидском[4][6], пенджаби и английском языках.
Покидая Рай, Адам говорит:
Сладко мне печаль и радость слить в желаниях кипучих,
Разбудить биенье жизни и в пустынях и на кручах.
Отворяя дверцу клетки в этот сад благоуханный,
Звездам тайное доверить, побродить зарницей в тучах.
Видеть прелесть неприступной, постигать ее причуды,
Изнывать в томленьях тайных, не скрывать молений
жгучих,
Созерцать в лугах весенних лишь единство многоцветья,
Отличая венчик розы от ее шипов колючих...
Я — бессонное горенье, я ищу в различьях связь,
Верой жертвую сомненью, к вечной истине стремясь.