Xəstəxananın baş həkimi amansız bir xəstəliyə tutulmuşdu.

Xaricdə
müalicəsi mümkün ola bilərdi, lakin bütün həkim yoldaşları onun
səfərə dözə bilməyəcəyi mövzusunda həmfikir idi. Çarəsiz bir möcüzə
gözləyirdi hər kəs.
Bu zaman haradan xəbər aldığı bilinməyən gənc bir həkim gəldi və onu
yaxşı edə biləcəyini söylədi.
Əməliyyat müvəffəqiyyətlə nəticələnmiş, başhəkim də narkozun
təsirindən xilas olmağa başlamışdı. Ancaq bir atanın övladına göstərə
biləcəyi qayğı və sevgiylə gənc həkimin əlini ovucunun içinə götürərək
danışmağa başladı;
«Allah razı olsun övladım. Sən mənə narkoz vurduğunda təsirini
göstərənə qədər, bir zamanlar eynilə mənim də sənin kimi gənc bir
assistent ikən etdiyim bir yaxşılıq gəldi ağılıma. Bir ana gəlmişdi
xəstəxanaya. Doğum etmək üzrə idi. Ultrasonda uşağın iki qıçının da
şikəst olduğunu görüncə, onun belə yaşamasındansa ölməsinin daha
yaxşı olacağını düşünmüşdüm. Amma ürək atışlarını eşidikdə dözə
bilmədim və doğulmasına qərar verdim. Sağlam əhali planlaması
bəhanəsiylə bir çox cana qıyan sistemin inadına iki qıçı şikəst olan o
uşağın yaşamasına vəsilə oldum. Allah həqiqətən heç bir yaxşılığı
qarşılıqsız buraxmır balam. İnşallah mənə etdiyin bu yaxşılığın da
qarşılığını görərsən.»
Gənc həkim yaşlı başhəkimin gözlərinə ancaq bir övladın baxa biləcəyi
sevgiyle baxaraq, yenə eyni şəfqətlə əlini başhəkimin əlindən yavaşca
çəkər. Şalvarının paçalarını sıyıraraq dizlərindən aşağısı protez olan iki
qıçını göstərərək;
Bəli… Allah heç bir yaxşılığı qarşılıqsız buraxmır; qurtardığınız o uşaq
mən idim!..” deyər