Qiz juda chiroyli edi.

Boshqa
qizlardan
farqli ravishda hayotga özgacha
nigoh ila
qarardi. 19
yoshli sohibjamol qizni tabiiy
ravishda
sevuvchilar ham bisyor edi. Lekin
uni
atrofdagi yigitlar umuman
qiziqtirmas,
qanaqadir özgacha bir sevgini
kutardi.
Yuragining tub- tubidan uning
kelishini ham
his etib turardi.
Bir kuni darsga kelganida,
partasining
ustida turgan qip- qizil atirgulni
kördi. Gul
bandiga biriktirilgan
qog'ozchaga atiga ikki jumla
yozilgandi:
"Hayot gözal..." Negadir qizning
lablarida
tabassum
uyg'ondi... Keyingi kunlarda yana
bir-ikki
bor bu holat takrorlandi. Qip- qizil
atirgul
va doimgi bir
xil dastxat. Qiz bu gullarning
sohibi kim
ekanligiga judayam qiziqardi...
Kunlarning
birida qiz uyqudan
uyg'onib, derazadan köchaga
qaradi va
birdan özgacha hayajonlanib
ketdi.
Röparadagi
dökonchaning oppoq devoriga
har xil
böyoqlarda katta qilib yurak
shakli
chizilgan, uning ichiga
qiz ismining bosh harfi
yozilgandi. Eng
ajoyibi esa, surat tagiga ösha sirli
dastxat
qöyilgandi: "Hayot
gözal..." Qiz endi doim ösha sirli
yigit
haqida öylardi. Uning özini
kuzatib
yurganligini ham yaxshi bilardi.
Odamlar orasidan uning
qiyofasini
axtarardi. Avvallari doim öychan
yuradigan
qiz endi kulib,
jilmayib yurar, bu tabassumi uni
yanada
jozibador körsatardi. Qiz öziga
yuborilayotgan har bir gulni
qöliga
olib zavqlanar, chindan unga
hayot
judayam gözal körinardi. Bahor
tonglarining
birida velosipedda
sayrga chiqqan qiz musaffo havo
va
xiyobondagi yashil gözallikdan
zavqlanardi.
Lekin velosiped
g'ildiraklarini harakatlantiruvchi
zanjir
örnidan chiqib ketib, qiz
töxtashga majbur
böldi. U
zanjirni joyiga örnatishga
urinardi-yu buni
hech eplolmasdi. - Balki
yordamim
kerakdir? Qiz yoniga kelib
töxtagan velosipedli yigitga
qaradi. - Yöq,
özim... - Mana bunday qilish
kerak, - yigit
qizning velosipedi
zanjirini örniga qöydi, - Ana böldi.
-
Rahmat! Qiz yigitga e'tibor bilan
qaradi.
Yigit böy-basti kelishgan,
körkamgina yigit edi. "Ayniqsa
kulishi öziga
juda yarasharkan",- öylardi qiz. -
Arzimaydi. Yigit öz
velosipediga ötirib, qanaqadir
yoqimli kuyni
xushtak qilib chalganicha qizdan
uzoqlashdi. Qiz
esa uning ortidan bir zum
termulib qoldi...
Qizga atirgullar kela boshlaganiga
bir oydan
oshgandi.
Lekin, qiz haligacha ösha sirli
yigitning
kimligini bilolmasdi. Shunday
kunlarning
birida qiz u- bu ishlar bilan
ushlanib,
judayam kechga qolib ketdi.
Aksiga olib
havoning avzoyi buzuq, kuchli
momaqaldiroq bölayotgandi.
Qiz taksi ushlash maqsadida
kollej yonidagi
bekatga kelganida allaqachon öta
shiddatli
yomg'ir
boshlangandi. Uyi yaqin-u
bunaqa paytda
yolg'iz ketishga ham qörqib
turgandi.
Kamiga bekatda hech
kim yöq, osmonni qoplagan qop-
qora
bulutlar atrofni yanada qorong'u
körsatardi. Hammasidan
momaqaldiroqning vahimali
ovozi qizni
chöchitardi. Shu mahalda unga
tanish,
yoqimli ovoz eshitildi:
- Balki yordamim kerakdir? Bu
ösha
tongdagi velosipedli yigit edi. Qiz
juda
sevindi. Bu ösha yigitni yana
körganligi
uchunmi yoki
boshqa sababdanmi özi ham
bilmasdi.
Lekin yigitga dilidagini aytmadi: -
Yöq,
özim ... Yigit
ham jilmaydi: - Yomg'ir hali-beri
tinmaydi. -
Nima, meni mashinangizda
uyimgacha
kuzatib
qöymoqchimisiz? - Menda
yaxshiroq fikr
bor. Yigit shoshib qayergadir
yugurib
ketdiyu, zumda qaytib keldi: -
Xösh, qalay?
Qiz
yigitning qölidagi oq va pushti
rangli
soyabonlarni körib jilmaydi. -
Bahor
oylarida yomg'ir mahali piyoda
yurish
zavqli,- dedi
yigit. Ular yonma-yon ketib
borisharkan, qiz
öziga yuborilayotgan gullarning
sohibi shu
yigit ekanligini öylay
boshladi. Buni tekshirib körish
uchun
yigitga savol berdi: - Siz
yölingizda
uchragan har bir
qizga shunaqa yordam qilasizmi?
- Har
biriga emas ... hammasiga. Ular
kulishdi.
Qiz uyi tomon
ketishayotganda ikki tomonga
ketgan
köchaning yigit qaysi tarafga
burilishiga
juda qiziqayotgandi. Muyulishda
yigit qizning uyi taraf burilgach,
qiz sevindi...