წვიმის წვეთები ეცემიან დარაბებს მიღმა,დარაბებს შიგნით სევდისფერი თვალები ტირის...

ნუ გეშინია,მზე ამოვა უთუოდ ხვალე, ნუ გეშინია, სულს მოგახვევს ოქროსფერ სხივებს.....

ნუ გეშინია!

* * *
დღეს შენს ფიქრებს ძველებური მელოდია ამწუხრებს,
ვერა და ვერ გაექეცი სიმარტოვის მარწუხებს.

იყო რაღაც, ჩემი სულის მოლიცლიცე ჰავანი,
კვლავ მდუმარებს ვაზისტანა, -ჩემი ამპარტავანი.

მადლი ქვაზე მივაფინე,მერე გზები გაიყო,
არც არაფერს არ ველოდი მაგრამ... ქვა გამქრალიყო.

დაღმართ-აღმართს ისევ მივდევ, ჩავირბენ და ავივლი,
სული ჩემი-სულ ობოლი,
გაბუტული ყვავილი.

ვდგავარ როგორც ,,კასტროს,, ბჭეზე გარჩენილი მახვილი,
არვის ესმის...სულ არავის..
შორეული ძახილი.

სევდებმოსხმულ ზამთრის ღამეს, ნუგეში ვერ ვუთხარი,
და იხრჩოლებს, აისამდე, როგორც ძველი ბუხარი.

ისევ შენთან მინდა ყოფნა,მაინც სხვასთან ვყოვნდები,
ავგაროზად მიწა დამაქვს,
ცაო, ნუ მიღონდები.

არაფერი მე არ მითქვამს,არც ბევრი და არც მცირე,
აფრენილი თოლიები შენთან გამოვაცილე.

დაღმართ-აღმართს ისევ მივდევ, ჩავირბენ და ავივლი,
სული ჩემი-სულ ობოლი,
გაბუტული ყვავილი.

შორენა ზაქრაძე

მონოლოგი წვიმაში
----------------

-წვიმს,
-ჰო,გაწვიმდა,
-ღამის სიჩუმეს
მოაქვს განწირულ დღეთა ვნებები,
იქნებ წვიმა არც,
ციდან იღვრება
წვიმადქცეული მოგონებები...

ნოემბრის ღამეს

-----------------------------------------------

მე, ამ ნოემბრის ცივ ღამეს,
ვწვავ ლექსს,შენეულ არჩივს,
შენ ცხრა მთას იქით დაგღალეს,
მე ცხრა ზღვას აქეთ დავრჩი.

ასე შორი-შორ და ახლოს
ვის გაუგია ყოფნა,
ვკაფავ,ეშმაკმა დალახვროს,
გზებს,ასე ურჩს და მყოფადს.

ნოემბრის მღელვარებაში,
გაზაფხულს სულში ვხიზნავ,
იქნებ, ეწეროს ახდენა
აბრიალებულ სიზმარს.

იცი? მომავალ ნოემბერს,
სიკვდილი ჩაგვხსნის ერთ ღილს,
ვბჭობ,ასე,მიეთ-მოეთებს,
იქნებ?....იცინის ღმერთი.

შორენა შორენა

მეჩურჩულება შემოდგომა უშენობაზე,
ყურს არ ვუგდებ და ფოთოლცვენებს ვესათუთები.
ჩუ,ნუ ხმაურობ შემოდგომავ,
ნურაფერს მეტყვი...
გაგიწყრებიან განაპირად მდგარი თუთები.

ნუ მეტყვი,როგორ ჩამოვარდა მთვარე შუაღამით,
როგორ ავსებდა ორგულობა შხამით აზარფეშს,
ჩუ,შემოდგომავ,
სადღაც მოთქვამს ძველი არღანი,
იქნება ელის თანაგრძნობას,იქნებ...არაფე​რს.

ნუ მეტყვი, თეთრი ღამეების ნურცერთ სიზმარზე,
რომ უსასრულო ლაბირინთის ბოლო ერთია,
რომ ჩემი სული ასვენია ახლა სილაზე,
და რომ ეს ღამე,სხვა ღამეზე უფრო თეთრია.

ნურაფერს მეტყვი,შემოდგომავ, მე ისეც ვიცი,
აგრიგალებულ ქარებს მიაქვთ გაზაფხულები...
ნურაფერს მეტყვი შემოდგომავ,
ნურაფერს მეტყვი...

წყაროს,
რომელსაც ცოცხალ გულში გაუდგამს ფეხი,
და ორ ნაკადულს,
ცისარტყელად მბრწყინავ ბაიებს,
წაქცეულ გრძნობას,
როგორც ტყეში,მუხას,დამეხილს,
ამ შემოდგომას,
უშენობით რომ გადარიე,
--------------------------------------------
ვხედავ, ვერ ხედავ...
-----------------------------------------

თუ ვერ შეამჩნევ,
ცხელი გრძნობის მცივან დარბაზებს,
მე ვუერთგულებ,
გასაწირად არ დამეთმობა,
დღეს მედიდურად
დავწვავ შენთვის დაწერილ ფრაზებს,
არ მწამს ყინულის დედოფალთან
მარტის მეფობა.
--------------------------​----------
ეს დარბაზები ვერ დაიტევს ,,ერთგულ ,, ღალატებს!

სიდონია

მზის ნატერფალზე მოირბენდი მცხეთის ქონგურებს,
ქალობა წმინდა,ხატისდარი ვის არ ნდომია,
ერთგულებით რომ ლახვარს ჩასცემს,რწმენით,ორგულებს,
შენ მიწა როგორ დაგიტევდა მზევ,სიდონია.

აგვიციალდი მცხეთის თავზე,ვარსკვლავთ სადარო,
ღამეს ნაავდრალს, შეუწირავს ჩვენთვის ვნებული,
შენ მოწიწებით თაყვანს გცემდა ზეცის სამთავრო,
როს მიიცვალე უფლის პერანგს ჩახუტებული.

დროის ღვარცოფებს ვერ უძლებენ საქმენი მცირე,
მუხა ძლიერი,ფესვმაგარი გარდაცვლილია?!
აუფრქვევიათ სიტკბოება ზეცად გლიცინებს,
კვართით მოსილი ჩემი მიწაც სისხლდაცლილია.

აგვიციალდი მცხეთის თავზე,ვარსკვლავთ სადარო,
ღამეს ნაავდრალს, შეუწირავს ჩვენთვის ვნებული,
შენ მოწიწებით თაყვანს გცემდა ზეცის სამთავრო,
როს მიიცვალე ,უფლის პერანგს ჩახუტებული.

მირკანის ქართა ნაალერსალი,ნოემბერს ცვივა ბოლო ცრემლები...
ფოთოლცვენები,ფოთოლცვენები...

რა უძლური ვარ,გახვეტილ გრძნობებს
შემოძარცვით ტანზე ფარჩები,
თუ დამეკარგე,ვერ გადავრჩები!

მე ვიცი ახლა,მე მართლა ვიცი,
სად მდუმარებენ კვლავ ქარიშხლები,
შეშლილა ღამე და მეც ვიშლები...

გარეთ კი,გარეთ ცა იმღვრევს თვალებს,
და მოაჭენებს ველურ მუსტანგებს,
სიცოცხლე მინდა,ნუ მატუსაღებ

რამეთუ ვიცი,ვერ მომერევა უჰაერობა,
სული, ჰო სული,წყაროს ნაჩვევი,
და...გადავრჩები.

არ გამეყინო, მზეს შემოგახვევ,
უსასრულობის ოქროსფერ რკალებს,
კვლავ ეკეკლუცე მირკანის ქარებს.

მე გავირინდე,ვერ შეიმშრალა,ვერ შეიმშრალა ხსოვნამ ცრემლები...
ო,როგორ მტკივა ,
ო,როგორ მტკივა,
ო,როგორ მტკივა,
ფ ო თ ო ლ ც ვ ე ნ ე ბ ი....