ԱԴԱՄԸ ՈՐՊԵՍ ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՆԱԽԱՏԻՊԸ, ԵՎԱՆ ԵԿԵՂԵՑՈՒ
Մահով անցնելը
Աստված Ադամի վրա խոր քուն բերեց (Ծննդ 2:21), սա խորհրդապատկերն է այն բանի, որ Քրիստոսն անցավ խաչի մահով: Երբ Քրիստոսը խաչի վրա մեռավ, Նրա կողը բացվեց, և այնտեղից այրուն ու ջուր հոսեց (Հվհ 19:34): Երբ Ադամը խոր քուն մտավ, Աստված նրա կողից մեկ կողոսկր վերցրեց: Աստվածաշնչում ոսկորը զորության կյանքն է խորհրդանշում: Ջուրը,որ խաչի վրա հոսեց Տեր Հիսուսի կողից, նույնպես խորհրդանշում է կյանքը: Դա կյանքի Հոգին է՝, որի խորհրդապատկերն է Հին Կտակարանում ճեղքված վեմից բխած կենդանի ջուրը (Ելց 17:6):
Հվհ 4:14-ում Տերն ասաց.«Բայց ով այն ջրից խմի, որ Ես եմ նրան տալու, հավիտյան բնավ չի ծարավի. ընդհակառակը, այն ջուրը, որ Ես եմ նրան տալու, նրա մեջ ջրի աղբյուր կդառնա՝ ի հավիտենական կյանք բխող»: Տերը նաև ասաց.«Եթե որևէ մեկը ծարավ է, թող ինձ մոտ գա ու խմի: Ով Ինձ հավատում է, ինչպես Գրվածքն է ասում, նրա էության ամենախորքից կենդանի ջրի գետեր են հոսելու: Բայց սա ասաց այն Հոգու մասին, ում պետք է ստանային նրանք, ովքեր Իրեն հավատացել էին»(7:37-39): Այնուհետև Հայտնության 22:1-ում խոսվում է կյանքի ջրի գետի մասին: Այսպիսով ջուրը մատնանշում է և՛ կյանքը, և՛ կյանքի Հոգուն: Երբ Քրիստոսը խաչի վրա մեռավ, Նրա կողը բացվեց և այնտեղից ջուր հոսեց, այսինքս Նրանից հոսեց կյանքի Հոգին: Քրիստոսի կողի բացվելը խորհրդապատկերի միջոցով ներկայացված է Ելից 17-րդ գլխում, որտեղ վեմը ճեղքվեց և ջուր հոսեց: Այսպիսով՝ ջուրը, որ հոսեց Քրիստոսի կողից, և կողոսկրը, որը վերցվեց Ադամի կողից, միևնույն բանն են ցույց տալիս:
Երբ Քրիստոսը խաչի վրա մեռավ, Նրա կողից ոչ միայն ջուր հոսեց, այլև՝ այրուն: Մեղքի խնդրի պատճառով մարդն արյամբ փրկագնվելու կարիք ուներ: Սակայն երբ Եվան Ադամից առաջացվեց, մեղքի խնդիրը գոյություն չուներ, ուստի փրկագնման կարիք չկար: Եվային առաջացնելու համար Ադամի կողից կողոսկր վերցնելը բավարար էր: Սակայն երբ Քրիստոսն առաջացրեց եկեղեցին, ոչ միայն առաջացման, այլև՝ փրկագնման կարիք կար: Ուստի Նրա կողը բացվեց, և այնտեղից ջուր ու արյուն հոսեց: Քրիստոսի մահվան երկու տեսանկյուն կա, որոնցից մեկը առաջացման համար է, մյուսը փրկագնման: Հվհ 12:24-ում ասվում է.«Եթե ցորենի հատիկը հողի մեջ չնկնի ու չմեռնի, այն կշարունակի մենակ մնալ, բայց եթե մեռնի, շատ պտուղ կբերի»: Ցորենի հատիկի մահը ոչ թե փրկագնող, այլ լիովին ու ամբողջությամբ առաջացնող մահ է: Ադամի խորը քունը ցույց է տալիս ոչ թե Քրիստոսի փրկագնող մահը, այլ՝ Նրա առաջացնող մահը: Տիրոջ ավետարանն ընդունելիս շատերն ուշադրություն են դարձնում Քրիստոսի փրկագնող մահվանը և գիտակցում են այն, սակայն շատ քչերն են լսել Քրիստոսի առաջացնող (ծնունդ տվող) մահվան մասին: Մինչդեռ փրկվածների համար Քրիստոսի մահվան առաջացնող տեսանկյունն ավելի կարևոր է, քան փրկագնող տեսանկյունը: Փրկագնող տեսանկյունը հավելյալ բան է, իսկ առաջացնող տեսանկյունը համապատասխանում է այն բանին, ինչ Աստված մարդու համար ծրագրել էր Իր նախնական մտահաղացման մեջ, այսինքն՝ որ մարդը կյանք ունենա:
Եթե նույնիսկ մարդը չունենար մեղքի խնդիրը, Քրիստոսը, միևնույն է, պետք է անցներ մահվան միջով: Եթե Նա չմեռներ, մենք չէինք կենդանանա: Ա Կրթ 15:36-ում ասվում է. «Ինչ որ դու սերմանում ես, չի կենդանանա, եթե չմեռնի»: Եթե ցորենի հատիկը հողի մեջ չնկնի ու չմեռնի, մենակ կմնա: Եթե Ադամը չքներ, և եթե նրա կողը չբացվեր, Եվան չեր առաջանա: Տիեզերքում ամեն բան՝ թե՛ բույսերը, թե՛ կենդանիները, պետք է անցնեն մահվան միջով, որպեսզի մեր մեջ մտնեն և մեր կյանքը դառնան: Որպեսզի ծառի պտուղը մեր կենսամատակարարումը դառնա, մենք պետք է ուտենք այն, այն անցնում է մահվան միջով: Նույնկերպ երբ մենք ուզում ենք ուտել գառ, նա պետք է անցնի մահվան միջով: Սրանից հետևում է, որ առաջացնող մահը ավելի կարևոր է, քան փրկագնող մահը: Առաջացնող մահը հիմնական նպատակն է, իսկ փրկագնող մահը՝ սոսկ դրա լրացումը:
Հարությամբ անցնելը
Եթե մենք մարդկային մարմնից մի կողոսկր վերցնենք, կողոսկրը, անշուշտ, կմեռնի: Ուստի, երբ Աստված Ադամի կողից կողոսկր վերցրեց, կողոսկրը կենդանի կին դառնալու համար պետք է անցներ հարությամբ: Հարությունից հետո մեռած ոսկորը կենդանի կին դարձավ: Եվան հարության մեջ առաջացվեց: Ա Պտ 1:3-ում ասվում է.«Օրհնյալ է Աստված և Հայրը մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի, որ Իր մեծ ողորմածության համաձայն մեզ վերստին ծնեց դեպի կենդանի հույսը՝ մեռելներից Հիսուս Քրիստոսի հարությամբ»: Այստեղ ասվում է, որ Հիսուս Քրիստոսի հարության օրը հարություն առանք նաև մենք: Իր հարության օրը Նա այնպես արեց, որ ցորենի մեկ հատիկը բազում հատիկներ դարձավ, և Աստծու միածին Որդին դարձավ Անդրանիկը՝ Աստծու բազում որդիների մեջ: Իր հարության օրը առավոտյան Տերը Մայրամին ասաց.«Իմ եղբայրների մոտ գնա ու նրանց ասա. Ես Իմ Հոր և ձեր Հոր մոտ եմ բարձրանում ու Իմ Աստծու և ձեր Աստծու»(Հվհ 20:17): Տիրոջ հարության օրը նրա աշակերտները Իր եղբայրները դարձան, և Նրան բոլոր հավատացողները ստացան Նրա կյանքը: Աստված Եվային առաջացրեց Ադամի կողից վերցրած կողոսկրից. սա խորհրդապատկերում է այն փաստը, որ եկեղեցին առաջացնում է Քրիստոսի անցած երեք փուլերի՝ մարմնացման, մահվան ու հարության շնորհիվ:
Եկեղեցու բնությունը Քրիստոսն է
Ինչպես Եվայի բնությունը Ադամն է, այնպես էլ եկեղեցու բնություն Քրիստոսն է: Եվան կառուցվեց Ադամի մարմնից վերցված մի մասից: Արդյունքում նրա բնությունը ոչ թե այնպիսին էր, ինչպիսին Ադամինը, այլ նրա բնությունը Ադամն էր: Եվան պարզապես այնպիսին չեր, ինչպիսին Ադամը, Եվան Ադամն էր: Մինչև խոր քուն մտնելը Ադամը մենակ էր, բայց երբ արթնացավ, արդեն ուներ Եվային: Երբ նա արթնացավ Եվան կենդանացավ: Նրանք երկուսն էլ անցան հարության միջով: Որպես «կին» թարգմանվող եբրայերեն բառը «իշշա»-ն է, իսկ որպես «տղամարդ» թարգմանվող բառը «իշ»-ը: Ովսեի 2:16-ում Աստծու ժողովուրդը Աստծուն «Իշ» է անվանում: Նոր Կտակարանում Տեր Հիսուս Քրիստոս են անվանում, իսկ Նրա հավատացյալներին քրիստոնյաներ: Այս երկուսը Քրիստոսն ու քրիստոնյաները, ոչ միայն նման են, այլև մեկ են և մեկ ակունքից են սկիզբ առնում: Քրիստոսը եկեղեցու բնությունն է, իսկ եկեղեցին Քրիստոս Ինքն էՔրիստոսից դուրս փոքր որևէ բան եկեղեցին չէ: Այն, ինչ Քրիստոսը չէ, եկեղեցի չէ: Ա Կրթ 12:12-ում ասվում է.«Քանի որ ինչպես մարմինը մեկ է և բազմաթիվ անդամներ ունի, բայց մարմնի բոլոր անդամները, բազմաթիվ լինելով, մեկ մարմին են, այնպես էլ Քրիստոսը»: Այս խոսքում մարմինը մատնանշում է եկեղեցին, իսկ հաջորդ «այնպես էլ Քրիստոսը» արտահայտությունը ցույց է տալիս որ եկեղեցին Քրիստոսն է:
Արդյունքը միանում է Քրիստոսի հետ և վերադառնում է Քրիստոսին
Եկեղեցու առաջացման արդյունքը այն է, որ եկեղեցին միանում է Քրիստոսի հետ և վերադառնում է Քրիստոսին: Սրա խորհրդապատկերնե այն, որ Ադամն ու Եվան մեկ դարձան: Եվան Ադամից դուրս եկավ և վերադարձավ Ադամին: Երբ Եվան ադամից դուրս եկավ, նա և Ադամը երկուս չդարձան: Ծննդ 2:23-ում Ադամը Եվայի մասին ասում է.«Սա հիմա ոսկոր է իմ ոսկրերից և մսեղի է իմ մսեղիից»: 24-րդ խոսքում երկուսը մեկ մարմին դարձան: Եվան Ադամից ելավ և վերադարձավ Ադամին ու նրա հետ մեկ դարձավ: Եփս 5:32-ում ասվում է.«Այս խորհուրդը մեծ է, բայց ես Քրիստոսի և եկեղեցու վերաբերյալ եմ խոսում»: Մենք ոսկոր ենք Քրիստոսի ոսկորից և մարմին՝ Նրա մարմնից: Մենք Նրանից ենք եղել ու միացել ենք Նրան: Մենք սոսկ Նրա նման չենք. մենք մեկ ենք Նրա հետ և ապագայում կվերադառնանք Նրան:
Վիթնես Լի «Եկեղեցու նշանակությունը» գրքից
Այս և այլ գրքեր ձեռք բերելու համար զանգահարեք 098185664
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев