ბრძნობის ისეთი დრო დადგა, გორში გორობა უტყდებათ.

ცოდვის ისეთი კვამლია, ქალაქში ეჭვი უჩნდებათ,

ორგზის ტყუილი იმარჯვებს, ხალხს უმეცრობა უნდებათ,

უსამართლობით აღვსილებს, თვალს ზიზღით შური უფრთხებათ,

                   ნაბრძოლ და ნატანჯქალაქში, ტყვია გალავნის ზღურბლია.

                   გაგიჟებული ხალხია,ჭკვიანი თვისთვის მუნჯია!

                   ახირებულიც ბევრია,თავისა თავის ზურნია,

                   უცნობი სვავი გვეჩვევა,უნამუსობის ქურდია!

                   რატომ იმარჯვებსსულ მტერი, ჩვენ რატომა გვაქვს ჩურნია?!

შორიდან ცქერა აქ ხომ ჭრის, ძმის მკვლელისცქერა მარადა,                  

საქმე გაჭირდა ისევე არ მოგვარდებათავადა!

ხელი რომ ვუკრათ გრეხია, ამ ქალაქშიაავადა,

ისე ხომ ყველა პატრიოტს, წაჰგავს შორიდანგვარადა!

საქმე საქმეზე რომ დგება, მანდილს იხდიანშარადა.

ქალები უფრო კაცობენ, არ თაკილობენჩადრადა.

                      ვიღაც ვიღაცასფულს პარავს, შუბლზე უდია ბინოკლი.

                      კაცმა უბეშიჩაისხა ღვინის სულ ოთხი ბიდონი!

                                     უსასრულოა ეს ტანჯვა? ვიღაც გაჰკივის ალთასა!

                                    შარი არ მინდა წაიღეთ, ვიღაც ჩმორდება ბალთასა.

                      ოჰ რამოდენისიტკბოა ცინიზმი იტყვის უხეშად,

                      შენიღბვა გამოუჩნდებაისევე სიტყვის უკმეხად!!!

ბრძნობის ისეთი დრო დადგა, გორში გორობა უტყდებათ.

ცოდვის ისეთი კვამლია, ქალაქში ეჭვი უჩნდებათ,

ორგზის ტყუილი იმარჯვებს,ხალხს უმეცრობა უნდებათ,

უსამართლობით აღვსილებს, თვალს ზიზღით შური უფრთხებათ.

udzravi qalaqi.

udzraoa qalaqshi, udzraoba sruliad...
irgvliv yvelas tvalebi gaxdomia uazro
iqneb me am cvimashi gza, rom danislulia
sheni naxva movascro sheni kocna movascro.



mteli chemi sxeuli sveni sinanulia
minda tvalze cremlebis,alublebis dakrepva
da grublebshic garshemo mercxlebi, rom uvlian
sheni qarit gaqreba suntqvit gaqreba.


martooba otaxshi, martooba rtulia,
ragac nislismagvari shemoichra panjridan,
rom ar gamomegcia sheni siyvarulidan
eg tvalebi damchrida eg gimili damchrida.


utqmeli  ganshoreba chemtvis araperia,
shen,shen xom zgvashi dakargul margalits gavxar,
micas orsulobisgan  mtebi gamobervia,
ici ra lamazi xar? ici ra lamazi xar?


lampioni chemsavit masac moucyenia
tavdaxrili gayurebs quchas mtvrali lotivit,
chamqrala imedi misi natvra, natura
sheni car  molodinshi, sheni zgva molodinshi.


mtvare titqos kalatis alesili culia,
tavi mochres qalaqs da mze gagorda maisis
kargo ise miyvarxar, kocna ise mcyuria?
mag tuchebma ra icis mag tvalebma ra icis?

udzraoba qalaqshi udzraoba sruliad....
irgvliv  ycelas tvalebi gaxdomia uazro
iqneb me am cvimashi gza, rom danislulia
sheni naxva movascro, sheni naxva movascro

sheni naxva movascro, sheni naxva movascro,
dudun-dudun, dudun-dudun dudunit
shens pirebshi gavabole tutuni.
nugesh-nugesh, nugesh-nugesh nugeshi
kvamli idga matareblis kupeshi.


radgan-radgan, radgan-radgan,radganac
shors caxvedi chemganac da matganac.
chqari-chqari, chqari-chqari chqaria
am srulswrapi vagonebis aria.

..არ გეგონოს რომ ყველაფერი მე გაპატიე, არა, ეს იმ სიყვარულმა, იმ სევდამ და იმ ლამაზად გატარებულმა დღეებმა გაპატია ოდესღაც რომ იყო… პატიება არასოდეს გითხოვია მაგრამ ყოველთვის გპატიობდი, რატომ? არ ვიცი… ყველაფერი უჩვეულოდ და ლამაზად დაიწყო, სხვებს არ ჰგავდი მეგონა ეს იყო შენი დადებითი თვისება, მაგრამ ეს აღმოჩნდა შენი ყველაზე დიდი ნაკლი… გული ყველაფერს გპატიობდა, ოცნებაში გატარებულ დღეთა სიმრავლეს, შენს გამო დაღვრილ ცრემლს…გპატიობდა იმიტომ, რომ მიყვარდი… ყოველი შენი გამოჩენა ტკივილს მაყენებდა და ამასაც გპატიობდი რადგან ვიცოდი გიყვარდი, გიყვარდი შენთვის ჩუმად… დრო გადიოდა, მე ვეღარ ვმალავდი ჩემს სიყვარულს და ყველას შენზე ველაპარაკებოდი, მათ არ ესმოდათ ჩემი, მე კი ბედნიერებით და ცრემლებით დაბრმავებულს არ მაღელვებდა სხვები…                    გპატიობდი და ჩუმად ვჩურჩულებდი: “შენ მოდი და გული ყველაფერს გაპატიებს”… შენ ხან მოდიოდი ხან კი ისევე ქრებოდი როგორც დილის ნამი, როგორც წვიმაში სწრაფად მიმავალი მგზავრი… და მე მაინც გპატიობდი, მაგრამ ამბობენ ყველაფრის პატიება, მხოლოდ ღმერთს შეუძლიაო და მე უბრალო მოკვდავმა ვერ შევძელი, ვეღარ გაპატიე შენთვის გათენებული ღამეების და შენთვის დაღვრილი ცრემლის სიმრავლე, გული გაილია ლოდინში და მე ვეღარ შევძელი პატიება… მეგონა ყველაფერს შევძლებდი სიყვარულისთვის, გპირდებოდი რომ დავიცავდი ჩვენს გრძნობას, მაგრამ ვერ შევძელი… მაპატიე… შენი იმედი მქონდა, მეგონა ჩემზე ძლიერი იყავი… მაპატიე… ალბათ დიდი მოვალეობა დაგაკისრე და ჩემი მარტოობის გულდახურულობის მიზეზი გაგხადე, ოცნების ცისარტყელა დავხატე და მისი გაქრობაც გაბრაზებულმა შენ დაგაბრალე… მაპატიე… თუმცა შენთვისაც ყველაფერი მიპატიებია, ის რისი პატიებაც მხოლოდ ღმერთს შეუძლია… მიპატიებია…

სხივებმა ფოთლების ბოლო ნაპულსარი
ნისლებს შეაწმინდეს, სქელსა და მიწიანს,
მოკვდე შეიძლება, მზე ისე შორს არის
და სველი ხეები სველ ხელებს იწვდიან

ქალაქში, მთებიდან, როგორც დივერსია,
ეწყობა ნისლები, აქ, როგორც სარჩევში,
სიკვდილის მოძებნა უმარტივესია
(ბევრიც რომ ეცადო, მაინც გადარჩები).

ლონდონში ნისლები უფრო სქელ-სქელია,
ვენაში გავუშვი ყველა თადარიგი
და ფლამინგოები სანგრებს შესცქერიან,
ეს კი საშველია, შენი ბადალი კი

არ არის, არ არის, არ არის, არ არის
და კიდევ არ არის, დილავ, საზიზღარო,
რადგან სამარიდან ასე მისავალი,
სუსხი ჩემს ოთახში უნდა ასისხამო.

ჩვენ კი, საქართველო, ერთმანეთს ყოველთვის
ასე ვექცეოდით, რადგან მოგვისაჯეს
სქელი ჯაჭვების და ტანჯვის ეგზოტიკა,
ჯვრების ეგზოტიკა, კიდევ, ზოგისათვის.

ახლა სისრულეში მოდის განაჩენი,
რამდენ სისაძაგლეს კიდევ შევეგუეთ,
ბევრიც რომ ვეცადოთ, მაინც გადავრჩებით,
ზამთრის პროლოგია ახლა შენებური

და შენს სიბნელეში სველი ხეებიდან
სიკვდილის დანახვა უმარტივესია
და სქელი ნისლები, ცუდი დღეებივით,
ეწყობა ზედიზედ, როგორც დივერსია.

რეზო გეთიაშვილი