BIRNI KO'RIB FIKR QIL.

Shifoxonada
ekanman, bir qizni axvoli meni larzaga
soldi. O'n gulidan bir guli ochilmagan 18
yoshli bu qiz og'ir hastalikka
chalingandi. Kasalligi insonlarga ibrat
bo'larli edi. Bechora qiz og'iz rakiga chalingan, tupuk bezlari qurib, ishdan
chiqqandi. Nam bo'lmaganligi sababli
og'zi qurib, parcha parcha bo'lib
yorilgan, lablarida qon qotgan. Og'zi
ochilmas, tili aylanmas, yutinolmasdi.
Ey Alloxim! Bu nechuk dahshat, nechuk ibratli bir ahvolki, xamma
ijirg'anadigan, tuflab tashlaydigan
tupuk bechora qizga nodir noyob
ne'matga aylansa! Otasi badavlat kishi
ekan. Uni faryodini hech
unitolmayman.: -Madad ber Allohim! Bizlarga yordam qil... Ojiz qoldik. Bir
tuflam tupukka zor bo'lib qoldik. Uni
topolmayman,sotib ololmayman.
Davlatim, kuchim yetmaydi. Mil mil
mol-mulkim qizimga bir tuflam tupuk
olishga yetmaydi, deya yolvorardi... Allohim! Bizga madad ber. Sen bizlarga
cheksiz ne'matlar ato etgansan. Ammo
bir bularni bilmaymiz, qadriga
yetmaymiz. Faqat ularni
yo'qotgachgina tushunib yetamiz.
Yaratgan har bir narsang bebaho va qadrliki, bir tuflam tupuk sotib olishga
qurbimiz yetmayapdi. Naqadar
daxshatli holat edi. Allohim sen
nimalarga qodirsan-a! Nelar ato
etgansan-a biz qadr bilmaslarga,! Bizni
chorasiz, umidsiz qoldirma...