Жимжит хонада тўртта шам

секин-секин
гаплашишарди. Мен
муросаман, - сўз бошлади
биринчи шам. Хаммага
керакман, бироқ хеч
ким менинг ёниб туришим
учунхаракат
қилмаяпти... Шундай дея
олови тезлик билан
камайди, бир оздан кейин
бутунлай сўнди. Мен
ишончман, - деди иккинчиси. -
Аммо кундан-
кун кераксиз бўлиб
бораётгандекман. Шундай
бўлгач, ёниб туришимга
зарурат йўқ. Эсган
енгил шабода иккинчи шамни
хам ўчирди.
Сўнмиш олдидан учинчи
шамнинг сўзлари
қуйидагича бўлди: - Мен
севгиман. Ёниб туришга кучим
қолмади. Одамлар мени четга
отишди, ахамиятимни англаб
етишмади. Хатто
энг яқинларини хам севишни
хам унитишди.
Шу пайт хонага бир бола
кириб келди. Уч
шамни ўчиб қолганини кўрди
ва: "Нега сўниб
қолдингиз, сиз доим ёниб
туришингиз керак!" дея йиғлай
бошлади. Унга жавобан
тўртинчи
шамнингёқимли овози
эшитилди: - Қўрқма,
кўзёшларини арт. Ўчмаган
эканман, демак,
бошқа шамларни қайта ёқа
оламиз. Мен -
УМИДМАН . . . ! ! !