Бир фақир киши бор эди.

У Онасини, аёлини ва зурриёдини боқар эди. У бир бойнинг қўлида хизматкор бўлиб ишлар, ишига холис ва ишини комил суръатда адо қиларди. Кунларнинг бирида у ишга келмади.
Шунда хўжайини ўзига ўзи: -" У ишга келмай кўймаслиги учун унинг маошини бир дийнорга зиёда қилшим керак.
Аминманки, у маошини кўтарилиши таъма қилиб, ишга келмади.
Чунки мен унга мухтож эканимни билади-да...—деди.
Иккинчи кун бўлгач, Хужайин унга маошин бериб, бир дийнор зиёда қилди. Хизматкор хеч нарса демади, ва хўжайиндан сабабини хам сўрамади...
— Бир қанча муддатдан кейин хизматкор яна келмади...
Хўжайин жуда қаттиқ ғазабланиб; -"Ўша зиёда қилган бир дийнорни камайтираман" -деди.
Камайтирди хам, хизматкор хеч нарса демади ва маошининг камайгани сабабини хам сўрамади. Хўжайин хизматкорни олдинги ишини такрорлагани маоши кўпайса хам, камайса хам индамаганидан ажабланиб сўради;
- Маошингни зиёда қилдим, сабабини сўрамадинг, камайтирдим хеч нарса демадинг;
— Хизматкор; "Биринчи марта келмаганимда Аллох менга бир чақалок, тухфа этганди, ушанда маошимни кўпайтириб мукофатлагандиз.
Айтдимки; Бу чақалогимнинг ризқи ўзи билан келди..
— Иккинчи марта келмаганимда эса, Онам вафот этгандилар, маошимни камайтирганингизда дедимки, Бу Онамнинг ризқи, Онам кетди, ризқи хам! ! !....
Қандай ажойиб!
Аллохнинг берганига рози ва сабабини хам биляпти..
Камайтирса хам рози ва нима учунлигини хам биляпти.....! ! !