როცა აგვისტო ცხელ ფრთებს აკეცავს

და სექტემბერი მოდგება კართან,
ვიხსენებ იმ დროს...სკოლას,მეგობრებს,
როგორ ველოდით...როგორ გვიყვარდა.
ჩვენ არ გვქონია "აიფონები",
ინტერნეტ სივრცეს არცკი ვიცნობდით,
მაგრამ ვიცოდით ვინ სად იყო და
ვის ვინ უყვარდა,ისიც ვიცოდით.
არც" ოდნო" გვქონდა,არც "ფეისბუქი",
"მესიჯებს" ვწერდით მხოლოდ მელანით,
ათასი უცხო მეგობრის ნაცვლად,
ცოტა გვყავდა და ნაღდი ყველანი.
ონლაინ რჟიმს ჩვენ არ ვიცნობდით,
სასკოლო რეჟიმს გვაცნობდნენ მხოლოდ,
არა ვმაზავდით არც "შატალოსა"
სასჯელსაც ერთად ვიხდიდით ბოლოს.
თავისუფალ დროს ბურთი გვართობდა,
შინ ვრუნდებოდით სველი მაიკით,
ერთმანეთს არ ვეკამათებოდით,
ვის აქვს ფოტოზე მეტი ლაიქი.
ყველა დროსა აქვს პლიუს–მინუსი,
მეც დამიმონა ინტერნეტ სივრცემ,
მიდის ცხოვრება ავ–კარგიანი,
და მეც ფეხდაფეხ მაუსით მივსდევ.
მე მომიტევეთ ეს ჟარგონები,
თუ მოვინდომე ცოტა გართობა,
წამალიაო უთქვამთ ღიმილი,
ხომ გაგახსენეთ ახალგაზრდობა.
/ნანა მეტრეველი/