მე რომ ასი მანეთი მაინც მქონოდა, კარგ ტანსაცმელში გამოვეწყობოდი, ოთახს დავიქირავებდი, მაშინ კი ვხატავდი და ვხატავდი,” – ნიკალას ეს ოცნება ბოლომდე აუსრულებელი დარჩა. მხატვარმა, რომლის ნამუშევრები დღეს მილიონებად იყიდება და ჩვენი ქვეყნისთვის დაუფასებელ საგანძურს წარმოადგენს, ცხოვრება ბნელ და ნესტიან სარდაფში დაასრულა. ცხოვრება და არა – სიცოცხლე… ფიროსმანის სიცოცხლე მისი სიკვდილით დაიწყო. მაშინ, როცა მხატვრის სურათები სარდაფებიდან საგამოფენო დარბაზებში გადაჰქონდათ და მათ ხილვას მაყურებელი აღტაცებაში მოჰყავდა

არავინ იცის, სად დაასაფლავეს ნიკალა. არჩილ მაისურაძის ვარაუდით, მხატვრის სამუდამო განსასვენებელი პეტრე-პავლეს სასაფლაოზე უნდა იყოს. თუმცა ეს მხოლოდ ვარაუდია.საღებავებზე, ძვირფას ტილოსა და საკუთარ ოთახზე ოცნება ჩვენთვის უცნობ საფლავში წაიღო გენიოსმა მხატვარმა. ცნობილია, რომ მაშინ მადათოვის კუნძულზე იდგა კოჭლაშვილის დუქანი, სახელად “თეთრი პელიკანი”. მისი კედლები ფიროსმანს მოუხატავს ფარშევანგებით. იქვე ყოფილა გამოსახული გემი და დიდი თევზი. ეს იყო კედლის მხატვრობა _ ასე არის აღწერილი ზდანევიჩის კატალოგში. მერე ის დუქანი დაინგრა და დაიშალა, და ფიროსმანის ფუნჯით კედლებზე მითოვილ-მოთოვილი ფარშევანგები მხოლოდ გალაკტიონის ლექსშიღა შემორჩა.

გადმოფრენას ეს ყორანი მადათოვზე აპირებს, გაანათებს რესტორანი ტივებიან ნაპირს. ასე მიდის ეს ზამთარი სიზმარივით მდევარი, ასე რეკავს საზანდარი უქმი, შემაქცევარი. რომ ისმოდეს საიათნოვას დაჟანგული ჰანგები, მიეთოვოს, მოეთოვოს კედლებს ფარშევანგები. სული ტირის და როს ნანას, კოჭლო საჰაკ, ჰპირდები, დაანებე ფიროსმანას სევდიანი ტვირთები, რომ წავიდეს ეს ზამთარი სიზმარივით მდევარი, რომ რეკავდეს საზანდარი უქმი, შემაქცევარი. ოცნებაო, ჩემო ძველო, ვარ ღამეთა მთეველი, კიდევ ბევრი სადღეგრძელო დაგვრჩა დაულეველი

პოეზიის მეფეს როდესაც იუბილე გადაუხადეს ის გულით ნატრობდა ,რომ მისთვის ყვასილები მიერთვათ ,მაგრამ ოცნება და სურვილი არ აუსრულდა ის ერთი ყვავილის ღირსიც ოშ არ გახადეს... სამაგიეროდ1959 წლის მარტში მთელი საქართველო დასტიროდა მის ცხედარს და ყვავილებით ეთხოვებოდნენ უოანასუნელ გზაზე... „ყვავილების მდინარეს კუბო ცისკენ მიჰქონდა: იწვა გალაკტიონი და თავისას ფიქრობდა.„ 1921 წლის იანვარში ქართველ პოეტთა ერთმა ნაწილმა გალაკტიონს მეფის ტიტული მიანიჭა. თუმცა ტაბიძემ პოეზიის გვირგვინი სხვების დაუხმარებლად ჯერ კიდევ 1915 წელს თავად დაიდგა. ლექსში "მთაწმინდის მთვარე" იგი პირდაპირ აცხადებს რომ მეფეა: რომ მეფე, ვარ და მგოსანი და სიმღერით ვკვდები რომ წაყვება საუკუნეს თქვენთან ჩემი ქნარი... ჯერ არასდროს არ შობილა მთვარე ასე წყნარი -„ 2000 წლის ივნისში-საქართველოს მართლმადიდებულმა ეკლესიამ შეუნდო მას თვითმკვლელობის ცოდვა, როგორც ლოგიკური შედეგი საბჭოთა მთავრობის მიერ მიყენებული ტანჯვისა. მადო #mado