ისევ გიტირია ზეცავ,

დილით მიწა გქონდა სველი,
მთებსაც ნამის კაბა ეცვათ,
ჰქონდათ მოღერილი ყელი.
ცას მზე უბნევია მხარზე,
ცრემლი რომ გაუშროს მიწას,
დილაც შემომდგარი კარზე,
რძისფერ სამოსელში იწვა.
წუხელ გიტირია ისევ,
დილით დაღვრემილი გნახე,
ცაო შეტრიალდი მზისკენ,
უნდა შეგიმშრალოს სახე.