Предыдущая публикация
ფოთოლცვენას ჰგავს ჩვენი სიცოცხლე....
******************************************************
უიმედობა არა მჩვევია,
მაგრამ შიში მაქვს გულში გამჯდარი,
თითქოს გაზაფხულს გადაჩვევია
გამეფებულა სულში ზამთარი.
ნდობა დავკარგე, ნდობა კაცისა,
დანას რომ ჩაგცემს ჩუმად, ზურგიდან,
არ შეგიცოდებს, წამში გაგწირავს,
გულს ამოგაგლეჯს სავსეს ბუდიდან.
ფეხდაფეხ დამდევს უთქმელი სევდა,
ნაკადულებად იქცნენ ცრემლები,
ახალგაზრდობას ღიმილი სდევდა,
დღეს კი სხვა ქვეყნის ცის ქვეშ ვბერდები.
ირონიაა ბედის, ცხოვრება
ფოთოლცვენას ჰგავს ჩვენი სიცოცხლე,
მე სიკვდილამდე მემახსოვრება
რა ტკივილ-სევდა, დარდით ვიცხოვრე.
გასახარელი ერთი რამ მქონდა,
ჩემი შვილების მერგო დედობა,
სულში კი როცა უწყვეტლივ თოვდა,
ცა ჩამომემხო თავზე, მეგონა.
გზა ავირჩიე, გზა ემიგრანტის,
მე დავაშავე სწორედ რომ მაშინ
გამოვიკეტე როდესაც კარი
და ჩავიძირე ცრემლების ზღვაში.
ვის დავაბრალო, ვის რა შევჩივლო,
ვის გავუმხილო დარდი,ტკივილი,
იქნება მართლაც წასვლა მერჩიოს,
რომ დავიბრუნო სახის ღიმილი.
/მარინა ყიფიანი/
11.11.2015
Следующая публикация
Комментарии 1
But I have fear in the heart,
It's like spring
Winter was the soul of the soul.
I lost trust, trust in man,
That would make you silent,
I will not judge you,
The heart is full of honey.
She walks on my feet,
There were tears,
Young people were smiling,
Today, I'm under the sky of another country.
It is irony of fate, life
The foliage looks like our lives,
I remember it before I died
What a pain and sadness I had to live with.
I had one thing,
My son's birth mother,
In the soul of the soul,
The sky will fall on top of me, I thought.
The path I chose, the path of the emigrant,
I dropped it right then
Get out of the door
And took away the tears of the sea.
Whom I am blaming,
Whom I have dreamed of pain, pain,
Will really go to choose,
To smile a smile.