სიტყვებს სულ არ უყვართ შენი მოფერება,

გულმა - გულისცემით დამრთო სიყვარული
და მეც სიმარტოვე... ისე მივატოვე,
არც კი შემიგვრძნია მცირე სინანული.
ზანტი მანძილებიც ისე გალეულან,
სულ არ მიფიქრია შორი - შორს რომ ეყო,
ახლა ჩემი სუნთქვა ცამდე გაშლილია
და მას აღარ აწვიმს თუნდაც ერთი ბეწო.
ჩემო საფიცარო - ნატვრის საოცრებავ,
გულის - ერთადერთო,ფიქრის - სიმარტოვევ...
ხელი ჩამკიდე და შენთან წამიყვანე,
მე ხომ ვერ ვიცოცხლებ,თუკი მიმატოვებ.
(შალვა ლონდარიძე)