ზღვა გულის დარდ-კანიონს, გაუმთელებს ნაპრალებს....

დრო სიმცირით ცდუნებას, ნებისყოფას მაბრალებს...
სული ხშირად გამირბის, ფრენის შიშით ვარდნამდე... სანამ ეკალს არ გავჭრი, როგორ მივალ ვარდამდე?
სანამ სისხლი ცივდება, ფაიფურის საცავში.... აზრი დარბის უაზროდ, ფაცი-ფუცით საკანში....
და გადაღლილ მოლოდინს, განკურნება უვადო....
ისე როგორ ალკოჰოლს, ჩემი ნება უმადო.....
ვპოვებ ადგილს მიწაზე, თუ ცა ვერ შევარჩიე? მგონი გარდავიცვალე, თუმცა ვერ შევამჩნიე...
ავტ/კოტე.ღაჭავა/