Қайсидир йили февралдами, декабрдами, «Спартак»миди ё «Локомотив» Чемпионлар Лигасида «Интер»га тўқнаш келган. Ўйин Москвада бўлиши керак. Италиядаги ўйин 0:0 бўлган.
Роса совуқ. Рус шарҳловчиларини кўп эшитганман - роса гапиришган, ёзишган, бу об-ҳаво бизга қулай, бизнинг футболчилар бу шароитда ўйнаб ўрганган, деб. Қалин қор. Стадион лой, муз. Яна гапиришган, қор ёққани зўр бўлди, бизникилар кўп ўйнаб юришган, тажриба бор, италияликлар қийналади, деб.
Ўйин бошланди. Бошида мезбонлар яхшироқ ўйнашди. Ҳисобни очишди. Кейин, Роналдо иккита гол урди. Иккинчисини адашмасам, марказдан тўпни олиб, ҳимоячиларнинг бир нечтасидан ўтиб, дарвозабонниям алдаб, урган. Ўшанда, рус ҳимоячилар, бир-бирига қараб бош силкигани эсдан чиқмайди. Лойда. Балким ўшанда Роналдо ростанам, илк маротаба шунақа майдонда, шунақа ҳавода ўйнаган. Биринчи таймда шу майдонда югуришни ўрганган бўлсаям ажабланмайман.
Айтишади-ку, истеъдодли одам ҳамма нарсада истеъдодли деб. Менимча, Роналдо пианино чалишни ўрганса, энг зўрлардан бири бўларди. Менимчамас, аниқ.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 1