Ես էլ Քեզ նման գամված եմ փայտին,
Քո կողքին խաչված որպես ավազակ,
Բայց չեմ կարող զգալ ցավն այն,
Որ Դու ես զգում:
Մի չարագործ եմ, թշվառ ու ստոր,
Սակայն այս մարդիկ ինձ չեն անարգում,
Միշտ Քեզ են հեգնում, ծաղրում` ասելով.
«Թե Աստծու Որդի ես, իջի՛ր այդ խաչից»:
Որպես պատասխան Դու աղոթում ես.
«Հա՛յր, ների՛ր նրանց, Քանզի չգիտեն, թե ինչ են անում»:
Ո՞վ ունի սիրտն այն, որը Դու ունես:
Այդ ի՞նչ հրաշք է, մարդը չի կարող
Իր սպանողի համար աղոթել:
Տեսնում եմ՝ ինչպես արյունդ ծորում՝
Իջնում է ներքև՝ թափվելով հողին,
Արյունն արդարի, այս
Գողգոթայում խմբված, խառնամբոխ բազմության առաջ:
Պատմուճանիդ վրա վիճակ են գցում՝
Գոհունակ կերպով, քահ-քահ ծիծաղում:
Տեսնում եմ՝ ինչպես մենակ Ես, լքված՝
Այս դժվար ժամին, այս մահվան ժամին:
Մի երկու կանայք ու մի տղամարդ
Ճմլված սրտով միշտ Քեզ են նայում,
Ցավ է երևում նրանց վախվորած,
Ամենից հոգնած հայացքների մեջ:
Այդ տեսարանից կոտրվում եմ ես՝
Կավե կուժի պես, մոտն այն աղբյուրի,
Կյանքն է իմ անցնում աչքերիս առաջ:
Իմ արարքներն եմ հիշում չարանենգ,
Սրի պես կտրուկ խոցում են սիրտս.
Մի ուրիշ վիշտ է պատում ինձ հանկարծ,
Որ մոռանում եմ ցավն իմ մարմնի,
Նույնիսկ չեմ զգում՝ կախված եմ խաչից
Եվ ափերիս մեջ մեխեր են խրված:
Էլ չեմ տեսնում ամբոխին գժված,
Չեմ լսում քրքիջն այն դժոխային,
Խորը զղջում եմ արածիս համար,
Ապրածիս համար ներում եմ հայցում:
Ու սրտի ցավից ատամներս սեղմած,
Հազիվ բացում եմ բերանս գոցված,
Ես Քեզ եմ դիմում. «Տ՛եր Հիսուս արքա,
Հիշի՛ր ինձ, խնդրում եմ, երբ փառքովդ գաս»:
Եվ նայում եմ Քո՝ ծարավից ճաքած, ուռած շուրթերին,
Իսկ Դու հեզությամբ ու մեղմիկ տոնով՝
Հայացքիդ մեջ թողություն, ներում,
Արտասանում Ես այս զույգ խոսքերը.
«Դու այսօր Ինձ հետ կլինես դրախտում»:
Իմ նվաղած աչքերից արցունք է թափվում,
Ուզում եմ ճչալ ազատությունից,
Ուզում եմ իջնել փաթաթվել, գրկել,
Եվ Քո արյունոտ ոտքերն համբուրել:
Բայց չէ, չեմ կարող, գամված եմ խաչին
Եվ իմ արժանի պատիժն եմ կրում:
Ու սպասումից պայթում է ներսս,
Թե երբ պիտի իմ մարմնից դուս գամ՝
Այնտեղ դրախտում, ոտքերդ ընկած՝
Գոհունակությունս ես Քեզ հայտնեմ:
Մարատ Զաքարյան
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 10