Գողգոթա, ամբոխ… Ես էլ Քեզ նման գամված եմ փայտին, Քո կողքին խաչված որպես ավազակ, Բայց չեմ կարող զգալ ցավն այն, Որ Դու ես զգում: Մի չարագործ եմ, թշվառ ու ստոր, Սակայն այս մարդիկ ինձ չեն անարգում, Միշտ Քեզ են հեգնում, ծաղրում` ասելով. «Թե Աստծու Որդի ես, իջի՛ր այդ խաչից»: Որպես պատասխան Դու աղոթում ես. «Հա՛յր, ների՛ր նրանց, Քանզի չգիտեն, թե ինչ են անում»: Ո՞վ ունի սիրտն այն, որը Դու ունես: Այդ ի՞նչ հրաշք է, մարդը չի կարող Իր սպանողի համար աղոթել: Տեսնում եմ՝ ինչպես արյունդ ծորում՝ Իջնում է ներքև՝ թափվելով հողին, Արյունն արդարի, այս Գողգոթայում խմբված, խառնամբոխ բազմության առաջ: Պատմուճանիդ վրա վիճակ են գցում՝ Գոհունակ կերպով, քահ-քահ ծիծաղում: Տեսնում եմ՝ ինչպես մենակ Ես, լքված՝ Այս դժվար ժամին, այս մահվան ժամին: Մի երկու կանայք ու մի տղամարդ Ճմլված սրտով միշտ Քեզ են նայում, Ցավ է երևում նրանց վախվորած, Ամենից հոգնած հայացքների մեջ: Այդ տեսարանից կոտրվում եմ ես՝ Կավե կուժի պես, մոտն այն աղբյուրի, Կյանքն է իմ անցնում աչքերիս առաջ: Իմ արարքներն եմ հիշում չարանենգ, Սրի պես կտրուկ խոցում են սիրտս. Մի ուրիշ վիշտ է պատում ինձ հանկարծ, Որ մոռանում եմ ցավն իմ մարմնի, Նույնիսկ չեմ զգում՝ կախված եմ խաչից Եվ ափերիս մեջ մեխեր են խրված: Էլ չեմ տեսնում ամբոխին գժված, Չեմ լսում քրքիջն այն դժոխային, Խորը զղջում եմ արածիս համար, Ապրածիս համար ներում եմ հայցում: Ու սրտի ցավից ատամներս սեղմած, Հազիվ բացում եմ բերանս գոցված, Ես Քեզ եմ դիմում. «Տ՛եր Հիսուս արքա, Հիշի՛ր ինձ, խնդրում եմ, երբ փառքովդ գաս»: Եվ նայում եմ Քո՝ ծարավից ճաքած, ուռած շուրթերին, Իսկ Դու հեզությամբ ու մեղմիկ տոնով՝ Հայացքիդ մեջ թողություն, ներում, Արտասանում Ես այս զույգ խոսքերը. «Դու այսօր Ինձ հետ կլինես դրախտում»: Իմ նվաղած աչքերից արցունք է թափվում, Ուզում եմ ճչալ ազատությունից, Ուզում եմ իջնել փաթաթվել, գրկել, Եվ Քո արյունոտ ոտքերն համբուրել: Բայց չէ, չեմ կարող, գամված եմ խաչին Եվ իմ արժանի պատիժն եմ կրում: Ու սպասումից պայթում է ներսս, Թե երբ պիտի իմ մարմնից դուս գամ՝ Այնտեղ դրախտում, ոտքերդ ընկած՝ Գոհունակությունս ես Քեզ հայտնեմ: Մարատ Զաքարյան