У Беларусі прайшло Купалле — адно з самых глыбокіх і магічных свят, што паходзіць з язычніцкіх абрадаў і ўвасабляе сувязь чалавека з прыродай, агнём, вадой і цыклам жыцця.

Аднак апошнія гады святкаванне, асабліва ў маштабах «рэспубліканскіх мерапрыемстваў», усё больш набывае палітычны і сцэнічны характар.
Цэнтральная лакацыя дзяржаўнага святкавання — вёска Александрыя — з кожным годам усё менш нагадвае жывы абрад і ўсё больш — добра арганізаваны, але жорстка рэгламентаваны медыйна-пратакольны праект. Сімволіка Купалля — агонь, вянкі, пошук папараць-кветкі — ператвараецца ў фон для сцэны, дэкарацыю пад прамовы, якія падкрэсліваюць дзяржаўнасць і стабільнасць.
Асаблівую ўвагу прыцягвае моўны код: нягледзячы на тое, што Купалле — глыбока беларуская традыцыя, амаль усё афіцыйнае напаўненне мерапрыемства адбываецца на рускай мове. Гэта стварае разрыў паміж сэнсавай спадчынай і яе сучаснай афіцыйнай інтэрпрэтацыяй.
Замест аб’яднання супольнасці ў натуральным крузе — вакол агню, з песняй, танцамі, пераходам у ноч — свята выглядае як дэманстрацыя. Прысутнічае строгая сцэнаграфія, аркестраваная медыяпадача, прамовы з трыбуны.
Такі фармат знішчае самую сутнасць Купалля: яго нерэгламентаванасць, спантаннасць, інтымную сувязь з прыродай і людзьмі. Купальле заўсёды было святам, якое належыць кожнаму. Там, дзе ніхто не вышэй, дзе ўсе стаяць у крузе, плятуць вянкі, скачуць праз вогнішча, шукаюць сімвалічную папараць-кветку — тое, што не знойдзеш, калі не верыш.
Сёння ж галоўны вобраз — гэта сцэна, пастановачныя агні і кадры для тэлевізійных навін. І хоць у прамовах гучаць словы пра традыцыі і народ, сам дух Купалля ўсё больш аддаляецца ад таго, што адбываецца на пляцоўцы пад дзяржаўнымі сцягамі.
#Купалле #Александрыя #традыцыі #Беларусь #культура #дзяржаўнысцэнар