А за вясной акрыленай ня ўгнацца, Як не злавіць струмені ручая... Гляджу — Між майскіх сонечных акацый Мільгае постаць лёгкая твая. Наіўна думаў — Перайму хоць летам, Спаткацца будзе час нам — дзень вялік. А першы ліст павіс над белым сьветам I, як твая касынка, дзесьці зьнік. Ну, пачакай... Яшчэ ў запасе восень. Бо я ж цярплівы, ведаеш сама. Ды ўсё ж сябе суцешыць не ўдалося — Завеямі даўно гудзе зіма.