Ösha kuni telefonim

juda ko'p va uzoq jiringladi. Kechasi
bilan uxlamasdan odnoklassnikida
o'tirganim uchun közimni ochishga
erinib, uxlashda davom etdim. Lekin
telefon qayta-qayta
bezovtalanaverardi. Uyqisirab
telefon ekraniga qaradim, eng yaqin
do'stim - Shahruz. Göshakni ko'tarib
javob berdim: "Allo, qalaysan?"
Jimlik. U javob bermasdi. "Allo,
Shahruz, tinchlikmi? Allo!" Yana
jimlik. U mening eng qadrli do'stim
bo'lganligi uchun xavotir ola
boshladim."Allo.. allo ..." Uzoq
jimlikdan keyin uning qayerdasan
og'ayni, degan ovozini eshitdim.
"Uydaman, tinchmisan? Nima gap?"
"Ha, tinchlik. Hozir ko'chaga chiqa
olasanmi?" "Ha, albatta qayerga
borishim kerak?" Uyimdan 150 km
uzoqlikdagi
adressni berdi. "Men shu yerdaman,
kelolsang kel, kutaman",- dedi. Bosh
qotdi, uning ovozi boshqacha
eshitildi. Nimadir bölganinini könglim
sezardi. Dadamning mashinasini olib
qochishga to'g'ri keldi. Garaj
darvozasini ochdim, mashinani
xolostoy qilib ko'chamizning
boshigacha itarib bordim. O'sha
yerda o't oldirdim va aytilgan
manzilga yo'l oldim. Roppa-rosa bir
yarim soatlarda aytilgan joyga
bordim. Lekin u yerda Shahruz yo'q
edi. Uning mashinasini ta'mirlab
bo'lmaydigan
darajada pachoqlanib ketgan holda
ko'rib qo'rqib ketdim va unga
qöng'iroq qila
boshladim. Telefonga javob
bermasdi. Qayta-qayta telefon
qildim. Özimni koyirdim. Tongda
telefonni vaqtliroq kötarmaganim
uchun. U javob bermasdi. Nima
qilishni bilmay qolgandim.
"Sog'mikan? Menga telefon qildiku!
Biror kasalxonada bölsa kerak",- deb
öylardim. Nihoyat akasiga telefon
qilishga qaror
qildim: "Aka tinchmisiz? Shahruz
qayerda? Nega jimsiz? Allo... allo
javob bering..." Yig'i ovozi eshitildi:
"Shahruzning umri qisqa ekan, uni
topshirib qo'ydik..." Nima???!!!
Telefonim qölimdan tushib ketib
sochilib ketdi. Butun vujudimni titroq
bosdi. Yuragim tez urib, tomog'imga
achchiq bir nima tiqildi. Közimga yosh
quyilib kelardi. "Bo'lishi mumkinmas!
U nega meni kasalxonagamas, bu
yerga chaqirdi? Nega yoniga
chaqirmadi? Nega?" Keyin
darhol telefonimni yig'ib oldim, har
tugul yondi. Sms kelgan ekan,
ochdim: "Do'stim, seni juda juda
yaxshi ko'raman, senga omonatim
bor, mashinani bardachokini qara,
uni asrab qöy, uzr, shunaqa bo'lib
qoldi,meni unutma..." Dodlavordim:
"Yo'o'o'o'q!!!" Tel ni endi özim yerga
urib chil-chil qildim. Mashinasining
yoniga borib bardachokni ochdim va
yana yig'ladim: suratlar...
Ikkalamizning maktab
davrimizda tushgan rasmlarimiz.
Yana tilla tross (uni tug'ilgan kuniga
men sovg'a
qilgandim). Ortga qanday qaytdim,
bilmayman. Do'stimni sönggi bor
quchdim. Faqat endi u jonsiz edi...
Akasi umrining so'nggi daqiqalarida
ham qo'lidagi telefonini mahkam
ushlab olganligi haqida aytib berdi.
Shahruz, og'ayni seni hech qachon
unutmayman. Ohirating obod bölsin!
(" hikoya.uz sayti.dan olindi