КОНКУРС РАБОТ ТВОРЧЕСКОЙ МОЛОДЕЖИ «ЗОЛОТОЕ ПЕРО «БЕЛОЙ РУСИ» – 2024».

Сидоренко Юлия Петровна, 10.02.2002 г.р., ГУО "Средняя школа №13 г. Могилева"
Категория участника: Любитель.
Название конкурсной работы: "Вайна ў жыцці людзей".
Раней на пытанне, “ Чаго ты баішся? “, я б адказала :
- Павукоў.
Зараз дакладна магу адказаць, што больш за ўсе я баюся вайны, гібелі блізкіх. Мне заўседы баліць калі я чытаю сусветныя навіны, альбо проста чытаю літаратуру пра вайну.Тэма вайны ніколі не будзе ўспрымацца раўнадушна.
Слова “ вайна “ – жаночага роду, толькі твар яе зусім не жаночы.Ва ўсе часы, гэта слова асыцыіруецца з болем, кроўю, стратамі.За мірнае неба над галовой змагаліся, не толькі дарослыя але ж і дзеці і жанчыны. Сення ў многіх сем’ях захоўваюць фотоздымкі і гісторыі з таго часу, які прынес нам столькі болю.Шмат людзей гінула на поле бою, шмат людзей ваявалі да апошняга.Нашы продкі ваявалі не проста за Пабеду,- яны ваявалі за жыцце якое мы з вамі маем зараз. Гэта жыцце без крыві, страху .Вайна забрала тысячы нічым непавінных людзей, салдат, жанчын, дзяцей.Можно доўга гаварыць пра чалавечыя якасці людзей якія змагаліся пад гнетам фашыстаў.Яны мужна абаранялі нашу краіну.Ніхто з іх не ведаў колькі будзе працягвацца вайна, усе чакалі канца. Ён прыйшоў. І прыйшоў ен з Пабедай, толькі праз доўгія 4 гады. Кожны верыў, што засталася зусім крыху і яны ўсе вернуцца да сваіх родных і блізкіх.
Большасць з іх, пайшло з жыцця зусім рана, але іх подзвігі жывуць з намі заўседы. У меня напрыклад на вайне быў мой прадзед. Ен шмат расказваў маёй бабулі пра час на вайне, як было цяжка,чым яны снедалі, дзе спалі. І тое як было страшна і хацелася каб хутчэй гэта ўсе кончылася. У гонар гэтых людзей былі зацверджаны розныя ўзнагароды.
На сённяшні момант пра вайну есць шмат фільмаў, серыялаў, твораў, музеяў які прысвечаны гэтай тэме. Гэта ўсе зроблена для таго каб мы не забывалі такую страшную трагедыю нашага народа.ВАВ – гэта не толькі гераічная эпапея, гэта сімвал свободы. А мы і не забываем.Кожнае 9 мая вучні школ і таксаама дарослыя і проста людзі прыходзяць ушанавац памяць загінуўшых і прыносяць кветкі і віншаванне і падзякі тым хто выжыў і жыве зараз, хоць і такіх засталася зусім крыху. Але ўсе роўна мы памятаем кожнага, хто яра абараняў нашу Радзіму . Мы заўседы будзем помніць тыя подзвігі, страты, боль.