Պլատոնին երկու հարց տվեցին.
-Ո՞րն է մարդկային վարքագիծը, որն ամենից շատ զարմացնում է քեզ:
Պլատոնը պատասխանեց.
-Նրանք ձանձրանում են մանկությունից և շտապում են մեծանալ, բայց նրանք կարոտում են իրենց մանկությունը...
Նրանք կորցնում են իրենց առողջությունը փող աշխատելու համար։ Բայց վճարում են նաև առողջությունը վերադարձնելու համար...
Երբ անհանգստանում են վաղվա համար, մոռանում են այսօրը։ Ուստի նրանք ոչ այսօր են ապրում, ոչ վաղը։
Նրանք ապրում են այնպես, կարծես երբեք չեն մեռնի։ Այնուամենայնիվ, նրանք մահանում են այնպես, ասես երբեք չեն ապրել… »:
Երկրորդ հարցը.
-Ուրեմն ի՞նչ եք առաջարկում:
Պլատոնը պատասխանեց.
-Մի՛ փորձիր ստիպել որևէ մեկին սիրել քեզ: Միակ բանը, որ պետք է անել՝ թույլ տալ, որ քեզ սիրեն...
Կարև
Մի մարդ օձ է տեսնում, որը մահանում էր կրակների մեջ։ Նա որոշում է փրկել օձին։ Երբ նա անում է դա՝ օձը խայթում է նրան՝ անդիմանալի ցավ պատճառելով։ Մարդը մի կողմ է շպրտում օձին և վերջինս կրկին հայտնվում է կրակների մեջ։
Տղամարդը վերցնում է երկաթյա ձող, հանում օձին կրակների միջից և փրկում նրա կյանքը։
Հետևողներից մեկը մոտենում է մարդուն և հարցնում.
– Այս օձը խայթեց քեզ, ինչո՞ւ ես կրկին փրկում նրան։
Մարդը պատասխանում է.
– Սողունի բնույթն է այդպիսին՝ խայթել, բայց դա չպետք է փոխի իմ բնույթը՝ օգնել։
Մի կորցրեք Ձեր բարի սիրտը, բայց սովորեք նաև զգուշություն ցուցաբերել։
Լսիր որդիս այս աշխարհում բարի եղիր, բայց ոչ ներող,
Կյանքի ծովում շուտ նկատիր ով է շինող, կամ ով քանդող,
Թե շինում են, դու էլ օգնիր, իսկ քանդողին դու մի ներիր,
Թե թույլ եղար մի օր կգան տեր կդառնան տուն ու տեղիդ.
Դու մի խաբի ուրիշներին, և նրանցից զգուշացիր,
Որտեղ լինես,թե արդար ես, ճանապարհդ կանգուն անցիր,
Թե մեղքեր ես գործել կյանքում արդարանալու կարիք չկա,
Թե խելք ունես, դու միշտ կապրես,ուրիշն իրեն խելքը քեզ չի տա.
Թե քո ճամփեն քծնող տեսնես,կամ քո անուն մրոտողին,
Դու մի ներիր, նրանք վաղն էլ քո որդուն են տալու հողին,
Թե քո կյանքում քրտինք թափես,հանուն լավի ու բարության,
Մի զլանա, մի ափսոսա, դա լավ կողմն է ողջ մարդկության.
Լսիր որդիս,այս աշխարհում ջոկիր լավը,չարն ու բարին,
Կարո