Ба доғи номуродӣ сӯхтам, ай ашк, тӯфоне,

Ба танг омад дилам з-ин зиндагӣ, ай марг, ҷавлоне!
Дар ин мактаб намедонам чӣ рамзи мӯҳмалам, ё Раб,
Ки не маънӣ шудам, не номаву не зеби унвоне.
Аз ин озодагӣ беҳтар бувад сад раҳ ба чашми ман,
Садои шевани занҷиру қайди кунҷи зиндоне.
Ба ҳар вазъе, ки гардун гашт, коми ман нашуд ҳосил,
Магар ин шоми ғамро марг созад субҳи поёне.
Ҷавонӣ салб гашту ҳайф, к-омоли ҷавонӣ ҳам,
Якояк маҳв шуд монанди эъломи парешонӣ.
Зи як ҷав миннати ин нокасон бурдан бувад беҳтар,
Ки бишкофам ба мушкил сухрасангеро ба мижгоне.
Гуноҳам чист? Гардунам чаро озурда медорад?
Аз ин косагадо дигар чӣ ҷустам ҷуз лаби ноне?
Шеър аз Халилуллоҳ Халилӣ