Предыдущая публикация
Бир савдогар карвон тузиб,
Кетганида сафарга.
Рафиқаси харид учун,
Тушди бир кун шаҳарга.
Ҳаё билан ер чизарди,
Кўринмасди юз-кўзи,
Сотувчидан ўзгаларга,
Эшитилмас гап сўзи.
Рўзғор учун неки даркор,
Сотиб олди барини.
Шоша-пиша уйга қайтди,
Сезиб ёт назарини.
Англадики ортда қолмай,
Эргашарди номаҳрам.
Билмасдики, гаров учун,
Тиккан юз минг ақча ҳам.
Уч-тўрт ошна гурунг тузиб,
Ўтирган бир маҳалда.
Бири деди: «Шу аёлнинг
Таърифи зўр шаҳарда.
Садоқатда элга ўрнак,
Бўлса арзир экан у.
Эри доим чет элларда,
Вафо билан кутар у.
Шу кунгача номақул гап,
Чиқмаган ҳеч ортидан.
Шунинг учун яхши сўзлар,
Тушмайди эл оғзидан».
Бу сўзлардан шум йигитлар,
Ўй-ҳаёлга чўмдилар.
Тўрт оғайни шу аёлни,
Синамоқчи бўлдилар.
Юз минг сўмга бахс бойлашиб,
Бири тушди изидан.
Бойиб қолар «вафодорни»
Илинтирса сўзидан.
Аёл жуда шошар эди,
Қарамасди ортига.
Йигит қуруқ қайтолмайди,
Оғайнилар олдига.
«Шошманг, - деди, дарвозасин,
Очаётган аёлга.
Сизни кўриб, жисму жоним,
Чўкди ширин ҳаёлга.
Ортингиздан келавердим,
Эшитай деб сўзингиз.
Жоним, менга ёқиб қолди,
Икки шаҳло кўзингиз»
«Кутиб туринг» деб уйига,
Кириб кетди маъсума.
Мийиғида кулди йигит:
«Шуми ҳали намуна?»
Фурсат ўтиб дарвозага,
Яқин келиб бир шарпа.
Усти ёпиқ патнис тутди,
Аёл, юзида парда.
«Кўнглингизга ўт солибман,
Шудир менинг жазойим.
Мана, олинг сизга туҳфа,
Сиз ёқтирган аъзойим.»
Йигит патнис ёпқичини,
Кўтардию, дод деди.
Икки ўйиқ кўз гавҳари
Юз минг пулга сотилди.
Вафо қадрин қайдан билсин,
Вафоси йўқ кимсалар.
Ҳар кўрганда шу аёлни,
Йигит кўксин нимталар.
Садоқатда собит бўлса,
Бериб хатто жонини.
Вафодорлар ўлса ҳамки,
Сақлаб қолар шаънини.
Бу ривоят кимга маъқул,
Малол келар бировга.
Аммо асло тикиб бўлмас,
Ор-номусни гаровга.
Следующая публикация
Нет комментариев