Hikoya va Qissalar 2021

БИЗ_КУТГАН_КУНЛАР 11-қисм МУАЛЛИФ ШАМСИНУР Онамни юз кўриниши тундлашди. -Унга ҳаммангни раҳминг келади. Лекин уни онаси ҳеч кимга керак бўлмади. Ҳатто ўз туққан қизига ҳам. -Сиз аввал мехр бера олдим деб ўзингизга савол беринг. Нега ўз қизингиз сизни кўришни хоҳламайди, бу ўзидан ўзи бўлмагандир. -Уни қиз туғилгани эрим бошқасини топиб олишига сабаб бўлган. -Сизга буни Фарҳод акани ўзи айтдими? Онам ўйланиб қолди. -Сиз... Она эмассиз, она номига лойиқ эмассиз. Қизингизга бахт тилаш ўрнига нималар демадингиз. Наҳот уни бу ҳаётга келиб яхши яшашга ҳаққи йўқми? Онам бир оғизам сўз айтмади. Бир нуқтага қараганча ўтирарверди. Мен эса Ботирни орқасида туриб дир дир титрардим. -Қўрқм

УЧИНЧИ ТАҚДИР Муаллиф: Наргиза Усанбоева 30-қисм У тушгача шундай ҳадик билан юрди. Ниҳоят онаси шошилтирди: — Дадангларнинг қорни очиб кетди. Чалоб қилдингми? Саҳарда туриб кетишган эди. Сувлари ҳам тугагандир? — Сув учун сойдаги булоққа Жалол келиб-кетади, — тинчлантирди Мадина. — Қорнилари-чи? Азонда одамда иштаҳа бўлсаки, улар дурустли чой ичса... — Нон-пон бервормадингизми? — Алишер нон билан тарвуз ҳам олиб кетди. Лекин тарвуз ични ювиб кетади-да. Тағин ҳали турган-битгани дори. Помидор тугабди, пуштадан бордингнинг ўзини териб олақол! Мадина “Алишер” деган сўздан бир сергакланди. Укасининг исми тилга олинган бўлса-да, мактуб эгасини яна бир карра эслатиб, юрагини ўйнатди. — Бозор

УЧИНЧИ ТАҚДИР Муаллиф: Наргиза Усанбоева 29-қисм Бобо — бир сўзли, қатъиятли, сахий ва содда. Қўли очиқлиги, кўнгли очиқлиги билан элга суюкли бўлган киши. Қишлоқдошларига яхшилиги кўп. Ана шу инсоннинг невараси Алишер мана бир йилдирки, Мадинага ошиқу беқарор. У ҳарбийликка ўқияпти. Ҳар қишлоққа келганида энг яқин дугонасидан Мадинага хат беради. Шу дамгача қизи тушмагур унинг номаларини ўқимади. Ҳа, бирор марта ўқимади. Бурда-бурда қилиб, хат ташувчи “кабутар” дугонасининг қўлига тутқазди: — Олиб бор! Хат тугул, битта ҳарфини ҳам ўқимаганимни айтиш эсингдан чиқмасин! — Жиннисан! Шундай келишган, чиройли йигитни хор қиляпсан. Бир куни уям хат ёзишдан безади-ю, бошқа қизга ўтиб кетади. Қол

УЧИНЧИ ТАҚДИР Муаллиф: Наргиза Усанбоева 28-қисм “Балки, Шариф ўта ичидан пишгандир? Икки томонни ҳам ушлаб туриш учун шундай қилар?” — ора-сира Малакнинг кўнглига ғулғула солади шайтон. Бироқ Малак бўй бермайди: “Унинг муомаласи сохта эмас. Агар умуман ёқтирмаганида бирда бўлмаса бирда сездириб қўярди. Жеркарди, силтарди... Йўқ, Шариф сира ундай қилган эмас...” “Тавба, — яна ўйга толади Малак. — Бора-бора эримга кўнгил қўйяпман. Оила деганлари шу экан-да! Худонинг ўзи юрагингга меҳр солиб қўяркан. Қизим туғилганидан буён қалбимдаги бу ҳис тобора кучайиб бораётгандек. Муҳаббатми, бу? Йўқ, бу самимий меҳр!” — Уйда мазза қилиб ухлаяпман, — деди тонгда Шариф кўз очаркан. — Ўз уйинг, оиланг ба

ИБРАТЛИ ҲИКОЯ ВА ҚИССАЛАР: КЎЗЛАРИНГНИ АВАЙЛА ЭРКАМ......... Муаллиф : Рустамхон Иккинчи фасл ( олтинчи қисм) Содиқнинг ширали ва меҳрибон овозидан танасига титроқ кирган Муфаззалнинг кўз олдига тиржайиб турган дугонаси Фаридани қиёфаси, унинг ортидан акасининг дарғазаб бўлиб жанжал кўтаргани ва ўзини... Юзини тундлик қоплади. Орадан ўтган бир неча минутларда табиатида кескин ўзгариш бўлган Муфаззал қаршида мулойимгина бўлиб турган йигитга бир оз кибрли назар ташлади. -Нега келдиз? Савол берди. Овозидаги совуқликдан ўзи ҳайратга тушди. -Сени кўргим келди мумкинмасмиди? Чиройли хумор кўзлари сузилиб кетган Содиқ жилмайди. -Кетинг уйингизда шунча меҳмонлар бор! Бу ерда юришингиз... -

Нуриддин Исмоилов асари: “Ўлим жазоси берилсин!..” (64-қисм) Малоҳат шу куни ҳар доимгидан-да хурсанд эди. Унинг сўнгги нозик режаси қолдирилди. Энди у Фазлиддинга ўзига уйланиш таклифини бермайди. У энди бошқа ўзи тенги қизлар каби ўқийди. Қачон Фазлиддин бу ҳақда оғиз очса, ана ундан кейин никоҳ ишлари бўлади. Мандат кутилмади. Опа-сингил қишлоққа кетишди. Малоҳат кетишни сира истамади. Аммо бормаса бўлмасди. Шунинг учун кетди. Яна сентябрь келишини сабрсизлик билан кутишни бўйнига олиб кетди. Бу сафар Фазлиддин уларга ҳамроҳ бўлолмади. Сабаби у университетда қолиши керак эди. Пахтага бормагани учун шундай. Ўқишга кирганларнинг мандатлари ўтиб, яна ҳамма уй-уйига тарқаб кетмагунича, ҳар

Нуриддин Исмоилов асари: “Ўлим жазоси берилсин!..” (63-қисм) Зебо меҳмондорчиликларга бориб юришни яхши кўрадиган ёшга келиб қолганди. Қолаверса, у Хадича опа тўғрисида Малоҳатдан ҳам, Саидадан ҳам жуда кўп гаплар эшитганди, шу боис у Малоҳатдан кам хурсанд бўлмади. Яна унга тошкентликларнинг турмуш тарзи ҳам қизиқ эди. Бироқ бориб кўрдики, Малоҳат оёғини ерга теккизмай мақтайдиган аёл жуда оддий ҳаёт кечираркан. Ош қилибди келишларига. Яна дастурхонга қовун-тарвуз, аччиқ-чучук, икки хил ширинлик қўйди. Дастурхоннинг бор кўрки шу эди. Бироқ бу аёлнинг оғзидан чиққан сўзлар Зебони ҳам ўзига маҳлиё қилиб қўйди. Эркаклар бошқа хонада ўтиришганди. Шу боис аёллар ўзларини эркин тутишди. Хадич

Нуриддин Исмоилов асари: “Ўлим жазоси берилсин!..” (62-қисм) Лекин кўтариб чиққанларининг биттаси уни тинчитиб қўйди. Оғзидан боди кириб, шоди чиқа бошлади. — Керак бўлса, мен Фазлиддинни ўзимга божа қилиб оламан! — деди у хотинига кўзларини сузиб қараркан. — Тушундингми? Менинг қўлимдан келади! — Жим бўлинг! — деди Зебо жаҳли чиқиб. — Ичингизга озгина кириши билан ҳар бало деяверасизми?! Ўчиринг овозингизни! Бироқ эр жониворнинг овози ўчмади. Боши ликиллаб Фазлиддинга юзланди-да: — Божиш! Божиш! — дея ҳиринглаб кулди. Малоҳатнинг иккала юзи қип-қизил эди. У поччасидан асло хафа бўлмаётганди. Бироқ унинг сўзлари уялтираётганди. Шу боис ўрнидан туриб кетди… Орадан бироз ўтиб, хуррак о

Нуриддин Исмоилов асари: “Ўлим жазоси берилсин!..” (61-қисм) Малоҳат аразлаб ётган пайтида Фазлиддиннинг ёнига ўзи боришни режалаштирган эди… Байрам ўтди. Ҳамма хотиржам тортди. У Муяссарларникига бориб келиш учун онасидан рухсат сўради. Кейин дугонаси билан кўришди. Ундан Фазлиддинларнинг қишлоғига, синфдошлари Нигораларникига бирга бориб келишни илтимос қилди… Фазлиддин кириши билан қизлар бирдан ўринларидан туришди. Муяссарнинг юзида жилмайиш, Малоҳатникида эса табассум бўлса-да, шу билан бирга кўзи тўла ёш эди. Муяссар салом берди. Малоҳат эса гапиролмади. Гапирса, салом берса, овози йиғлоқи чиқишидан қўрқди. — Наҳотки! — деди Фазлиддин шўх овозда. — Кўзларимга ишонгим келмаяпти!..