Предыдущая публикация
ძვირფასო მარიამ, როგორ ბრძანდებით?
არ მოგიწერიათ რამდენი ხანია.
თბილისში აპრილი დაგვიდგა თავდებით
და როგორც ქუჩაში, სულშიც წვიმს, მარიამ.
ელვაა ზეცაში, ჭექა და ქუხილი,
თბილისი წვიმების სურნელით მთვრალია,
მე თქვენი დაკარგვის მომაწვა წუხილი,
ამიტომ მოგწერეთ, ძვირფასო მარიამ.
ჩემს თავს კი საოცრად უცნობი რამ ხდება,
გარეთ წვიმს, ოთახში ტკივილის ქარია.
დილით კი თქვენი თმა საწოლზე არ მხვდება,
არც თქვენი სიცილი არ მესმის, მარიამ…
რამდენჯერ სიკვდილის სუდარა ვითხოვე,
ეს ალბათ ბავშვური სისუსტის ბრალია.
ყოველღამ თვითმკვლელი ფიქრები მიხმობენ,
ყოველღამ ვკვდები და ვცოცხლდები, მარიამ…
დამღალეს ქალებმა, გარბიან უკვალოდ,
დამღალეს ძალიან, ძალიან, ძალიან…
გადაწყდა, დღეიდან ვიქნები უქალოდ,
გზა დამილოცია, ძვირფასო მარიამ,
წვიმს, როგორც იმ ღამით, ჩუმად რომ გითხარი,
ჩურჩულით: მიყვარხარ, მიყვარხარ, მარიამ,
მერე თქვენ წახვედით, დასრულდა სიზმარი,
მე ქუჩას გავყევი, სველსა და ქარიანს…
ძვირფასო მარიამ, თქვენს მანდილს ვინახავ,
ნიავს არ ვაკარებ, სულ თავზე ვევლები.
ნუ დარდობთ, ტკივილი მე ბევრი მინახავს,
წვიმს, როგორც იმ ღამით გეგონათ ცრემლები…
მერწმუნეთ, არ ვტირი, არ ვტირი, მარიამ.
ჩემი ხსნა ქრისტეა და მისი ჯვარია…
თორნიკე ნაროზაული
Следующая публикация
Нет комментариев