Գիտես, սիրելը մի ամբողջ նախաձեռնություն է։ Պիտի եռանդ ունենաս, վեհանձնություն, կուրացած լինես... Ամենասկզբում նույնիսկ մի պահ կա, երբ ստիպված ես ցատկել անդունդի վրայով. եթե կանգ առնես ու մտածես, հաստատ չես ցատկի։ Ես գիտեմ, որ այլևս երբեք չեմ ցատկելու։
ՎԵՐՀՈՒՇ Կրկին անձրևն է տեղում գիշերային մայթերին, Քնա՜ծ, խաղա՜ղ քաղաքի տանիքներին երազկոտ։ Եվ արթնանում է կրկին մի հին երազ մտերիմ,- Ու ես մեր գյուղն եմ ընկնում սովորական հրաշքով։ Այնտեղ ննջում է հիմա տարափի տակ այս վարար Մի կավաշեն, հողհատակ ու հարդածածկ լուռ խրճիթ։ Հանգել է լույսը լամպի, իջել գիշերը խավար, Քնել է մայրն իմ պառավ՝ կրողը մեր տան խղճի։ ...Ես մի երազ ունեի պատանության օրերում, Երբ արթնացել էր հոգիս սիրո նորեկ հովերից. Այդ հողաշեն ծածկի տակ, հարսանեկան շորերում Տեսնել նրա՛ն, ում համար ես կանցնեի ծովերի՜ց, Տեսնել նրա՛ն, ում համար շուռ կտայի ես սարե՜ր... Ա՛խ, ի՞նչ ծովեր, ի՞նչ սարեր,- միայն ասում են այդպես... Տեսնել նրա՛ն, ում համար, փեշըս լցրած խիճքարեր՝ Ես մեր այգու ծառերին տանջում էի պարզապես. Ամեն նետված քարիս հետ թե մի խնձոր չընկներ ցած, Ուրեմն իզո՜ւր,- վա՛տ նշան,- ես չեմ հասնի մուրազիս... Խնձորն ընկներ թե չընկներ՝ ցնծագին կամ դառնացած, Քարերն էի ես թողնում ու հետևում երազիս. -Կապրենք մեկտեղ, բախտավոր։ Դաշտից ես տուն կդառնամ Արդեն հոգնած ու դադրած, բայց վաստակած, ինքնագո...ЕщёՎԵՐՀՈՒՇ Կրկին անձրևն է տեղում գիշերային մայթերին, Քնա՜ծ, խաղա՜ղ քաղաքի տանիքներին երազկոտ։ Եվ արթնանում է կրկին մի հին երազ մտերիմ,- Ու ես մեր գյուղն եմ ընկնում սովորական հրաշքով։ Այնտեղ ննջում է հիմա տարափի տակ այս վարար Մի կավաշեն, հողհատակ ու հարդածածկ լուռ խրճիթ։ Հանգել է լույսը լամպի, իջել գիշերը խավար, Քնել է մայրն իմ պառավ՝ կրողը մեր տան խղճի։ ...Ես մի երազ ունեի պատանության օրերում, Երբ արթնացել էր հոգիս սիրո նորեկ հովերից. Այդ հողաշեն ծածկի տակ, հարսանեկան շորերում Տեսնել նրա՛ն, ում համար ես կանցնեի ծովերի՜ց, Տեսնել նրա՛ն, ում համար շուռ կտայի ես սարե՜ր... Ա՛խ, ի՞նչ ծովեր, ի՞նչ սարեր,- միայն ասում են այդպես... Տեսնել նրա՛ն, ում համար, փեշըս լցրած խիճքարեր՝ Ես մեր այգու ծառերին տանջում էի պարզապես. Ամեն նետված քարիս հետ թե մի խնձոր չընկներ ցած, Ուրեմն իզո՜ւր,- վա՛տ նշան,- ես չեմ հասնի մուրազիս... Խնձորն ընկներ թե չընկներ՝ ցնծագին կամ դառնացած, Քարերն էի ես թողնում ու հետևում երազիս. -Կապրենք մեկտեղ, բախտավոր։ Դաշտից ես տուն կդառնամ Արդեն հոգնած ու դադրած, բայց վաստակած, ինքնագոհ։ Մայրս, կովկիթը ձեռքին, տուն կմտնի, մինչդեռ Նա Սուփրեն գետնին բացելիս ինձ կժպտա գողեգող Մինչ հավաքի Նա սուփրեն՝ սարին, ձորին ու հանդին Իրիկունը կիջնի ցած, ու ես մի կողմ կնետեմ Իմ մանգաղը հեսանվող կամ իմ սրվող գերանդին,- Հո չպիտի մթան մեջ իմ մատները կտրատեմ... Խոտի դեզը տանիքից, բակից այգին կբուրի, Ու ծղրիդի երգի տակ, նվագի տակ այդ վարպետ, Ծածկված նախշուն վերմակով՝ քուն կմտնենք կտուրին, Իսկ կողքներիս՝ մի ջեջիմ կամ հնամաշ մի կարպետ, Որ թե, ինչպես այս պահին, տեղա անձրև անհատնում, Ծածկվենք նաև շերտավոր մեր կարպետով այդ բրդե։ ...Եվ անձրևի թակոցից խոր քնից ենք մենք զարթնում Եվ, մինչ երկինքը պարզվի, (այդ պատճառով իբր թե), Էլ չենք քնում՝ զրուցում, երազում ենք շշուկով, Առատ հնձից ենք խոսում, մրգահասից մեր այգու, Եվ ա՛յն մասին, թե արդյոք պիտի գնել ե՞զ, թե կով, Եվ ա՛յն մասին, որ պիտի մորըս առնել վերարկու... * Ձիգ տարիներ են անցել... Կրկին անձրևն է երգում, Սակայն արդեն քաղաքի գիշերային մայթերին։ Երգո՞ւմ է նա, ո՛չ, կարծես հին երազն է մորմոքում, Հին երազը՝ նորացած, բայց և նույնքան մտերիմ։ Փոխվել է ո՜ղջը հիմա - և՛ դեմքերը գյուղակի, Ե՛վ դեպքերը, որոնք ինձ օրերի խենթ վազքի հետ Գյուղից քաղաք նետեցին ու քաղաքներ՝ քաղաքից,- Ողջը փոխվել է հիմա, փոխվել ընդմի՛շտ, առհավե՜տ։ Նույնն է երա՜զը միայն, որ մնացել է հրկեզ. -Լոկ ունենալ կավաշեն ու հարդածածկ մի խրճիթ Եվ այդ համեստ ծածկի տակ ունենալ քե՜զ, միայն քե՛զ՝ Իբրև բերքի խոստումի, մրգահասի ու խղճի... 25.VIII.1948թ. 19-20.X.1955թ. Երևան Մոսկվա
Սա պոեզիա չէ, Ես պարզապես քեզ կարոտում եմ: Անբառ ու բառահեղեղ, Լուռ ու գոռալով, Պատին զարկվելով ու հատակին անշարժ նստած, Ուրախ ու տխուր ժամերիս, Բոլոր ժամերիս: Սա պոեզիա չէ, Պարզապես քո ձայնն իմ երակներով է հոսում, Ու ես դաստակներս ականջիս եմ մոտեցնում, Որ էլի լսեմ բարություն հորդող քաղցր ձայնդ: Սա պոեզիա չէ, Ես պարզապես շփում եմ ափերս, Որ գեթ մի փոքր տաքանան այնպես, Ինչպես մեծ քո ափերում: Սա պոեզիա չէ, Մենք պարզապես իրար չափից դուրս շատ ենք սիրում, Որ ենթարկվենք հանգերի ու չափերի, Ձևի ու ռիթմի, Կաղապարի ու կանոնի: Սա պոեզիա չէ, Ես պարզապես չեմ կարող քո մասին չգրել: Լիլի Հրայրի Մկրտչյան
Սերն ուրի՛շ բան է ...Ու երբ դու թաքուն Քո աշխարհն ունես, գաղտնիքները քո, Երբ առանց նրա կարող ես կյանքում Երջանիկ լինել քո հարկի ներքո, Համեմատում ես երբ նրան անվերջ, Երբ նկատում ես, որ լավերը կան, Երբ նա միա՛կ չէ աշխարհում, քո մեջ- ԶԳԱ, ՈՐ ԱՐԴԵՆ ՉԵ՛Ս ՍԻՐՈՒՄ ՆՐԱՆ... Արամայիս Սահակյան
Եվ կար ժամանակ, որ իմ քաղաքի Քնած մայթերով շրջում էինք մենք Ու չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ... Իբրև լույս ու դող Մատներդ ունեի ես իմ ձեռքի մեջ, Եվ դու ունեիր Կոպիցդ կախված արցունքը քո ջինջ: Եվ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ: Հետո իմ ձեռքն էր Քո ուսի վրա այրվելով տխրում, Տառապում իբրև չարձակված մի ճիչ... Ուսը, քո ուսն էր Այրվող ձեռքիս տակ քնքշորեն փխրում, Ու ծանրանում էր արցունքը քո ջինջ: Եվ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ: Վահագն Դավթյան
Ես կուզեի, որ դու գայիր հետո, այնքան հետո` հազիվ լիներ ճանաչելը, և իմ մարմնի ամեն թոշնած կետով ինձ հիշեիր, ափսոսայի ամաչելը... ես կուզեի, որ դու գայիր հետո, և լինեինք կյանքից այս իմաստուն, և ասեիր` ինձ էլ մենակ մի թող և թևանցուկ նորից քայլեինք տուն: Ես կուզեի, որ դու գայիր հետո, այնքան հետո...որ էլ չգնայիր, և իմ մարմնի ամեն թոշնած կետով ինձ հիշեիր, ինձ սիրեիր , ինձ մնայիր...
Չէ, ի՞նչ կարոտ, պարզապես դու չես հերիքում, անընդհատ չես հերիքում, էլ երբեք չես հերիքում, էլ երբեք չես հերիքում իբրև ներկայություն և մոտեցող ձեռք: Չէ, ի՞նչ սեր, պարզապես դու փակում ես աչքերդ, որ ես երազ տեսնեմ, քայլում ես, որ ես հոգնեմ. ծնվում ես, որ շարունակվեմ. հիվանդանում ես, որ ինձ համար բժիշկ կանչեն, ասում ես` գարուն է, որ ճերմակ ծաղկաբուրմունք հնչի իմ աչքերում, ժպտում ես, որովհետև ինձ սազում է, ծիծաղում ես, որ մարդիկ իմ մասին ասեն` ուրախ մարդ է, հագնվում ես, որ ես չմրսեմ, արձակում ես կոճակներդ, որովհետև ես եմ շոգում… …Ապրիր, թե չէ մարդիկ դժվարությամբ կտանեն իմ աճյունը ծառերի միջով: ——— Արարատ Մկրտումյան
ՊԱԲԼՈ ՆԵՐՈՒԴԱ ՄԻ ԳՆԱ ԱՅԴՔԱՆ ՀԵՌՈՒ Մի գնա այդքան հեռու, թեկուզ մի օրով, մի գնա Չգիտեմ ինչպես ասել` օրը ձգվելու է երկար, ես սպասելու եմ քեզ դատարկ կայարանում ու ճամփելու եմ քնատ ինչ-որ տեղ հեռացող բոլոր գնացքներին: Չլքես ինձ, թեկուզ մի ժամով, չլքես, Թե չէ, գիտես, ցավի փոքրիկ կաթիլները վազքի մրցման կելնեն, Ծուխը կշրջի ամենուր, կգտնի ինձ տանը, Դանդաղ կսողոսկի իմ մեջ ու կխեղդի սիրտս` գլուխը լրիվ կորցրած: Կհալվի՞ նորից քո ուրվագիծը ծովափին, Կթրթռա՞ն կոպերդ դատարկ տարածության մեջ… Մի լքիր ինձ, սեր իմ, թեկուզ մի վայրկյան… Որովհետև այն պահին, երբ հեռանաս ինձնից, Ես խելագարի նման թափառելու եմ երկրագնդով մեկ ու գոռալու եմ` Կգա՞ս հետ, հետ կգա՞ս, թե կթողնես ինձ այստեղ` մեռնելու այսքան մենակ: Անգլերենից թարգմ. Հասմիկ Սիմոնյանը
*** Երանի՜ գայիր, Առանց ասելու, Ինչպես գալիս է հաղորդագրություն սիրելիների փոխված համարից... Ինչպես գալիս է ձյունը երկնառաք եվ առողջաբեր Հիվանդ քաղաքի Մարմնի վրա... Երանի՜ գայիր, Որ սիրածաղկեր Կարոտն իմ անտեր, Որ լինեիր Դու՜, ոչ թե.. թվայիր.. Ա.Ալոյան
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 2 619
Ժան-Պոլ Սարտր «Սրտխառնոց»
ի՞նչու չեմ տեսնում այսքան ժամանակ, քեզ, որին տեսնում էի նույնիսկ փակ աչքերով։
_________Հովահաննես Գրիգորյան
մեղավոր եմ ֊
իմ
չգտած
երգի համար
իմ
չգրած
երգի համար
խղճիս
հետևից
խոնարհ գնալուս
ու Ք ե զ ֊
Քեզ
հեռվից
հեռվից
գրկելուս ֊
սիրելուս համար
Gayane Yedoyan
Այն կապրի քո մեջ, որտեղ էլ որ դու լինես, և իմ մեջ էլ կապրի։
Մենք այդ չենք մոռանա։
Թեոդոր Դրայզեր «Պատվար»
Կյանքդ կլցնի նոր երազներով...
Շառլ Ազնավուր
Որ երջանկանա
Քո ներկայությամբ...
Շառլ Ազնավուր
ինչ էլ որ դառնանք
Էլ ոչ մի անգամ չենք հանդիպելու:
Սահյան
Կրկին անձրևն է տեղում գիշերային մայթերին,
Քնա՜ծ, խաղա՜ղ քաղաքի տանիքներին երազկոտ։
Եվ արթնանում է կրկին մի հին երազ մտերիմ,-
Ու ես մեր գյուղն եմ ընկնում սովորական հրաշքով։
Այնտեղ ննջում է հիմա տարափի տակ այս վարար
Մի կավաշեն, հողհատակ ու հարդածածկ լուռ խրճիթ։
Հանգել է լույսը լամպի, իջել գիշերը խավար,
Քնել է մայրն իմ պառավ՝ կրողը մեր տան խղճի։
...Ես մի երազ ունեի պատանության օրերում,
Երբ արթնացել էր հոգիս սիրո նորեկ հովերից.
Այդ հողաշեն ծածկի տակ, հարսանեկան շորերում
Տեսնել նրա՛ն, ում համար ես կանցնեի ծովերի՜ց,
Տեսնել նրա՛ն, ում համար շուռ կտայի ես սարե՜ր...
Ա՛խ, ի՞նչ ծովեր, ի՞նչ սարեր,- միայն ասում են այդպես...
Տեսնել նրա՛ն, ում համար, փեշըս լցրած խիճքարեր՝
Ես մեր այգու ծառերին տանջում էի պարզապես.
Ամեն նետված քարիս հետ թե մի խնձոր չընկներ ցած,
Ուրեմն իզո՜ւր,- վա՛տ նշան,- ես չեմ հասնի մուրազիս...
Խնձորն ընկներ թե չընկներ՝ ցնծագին կամ դառնացած,
Քարերն էի ես թողնում ու հետևում երազիս.
-Կապրենք մեկտեղ, բախտավոր։ Դաշտից ես տուն կդառնամ
Արդեն հոգնած ու դադրած, բայց վաստակած, ինքնագո...ЕщёՎԵՐՀՈՒՇ
Կրկին անձրևն է տեղում գիշերային մայթերին,
Քնա՜ծ, խաղա՜ղ քաղաքի տանիքներին երազկոտ։
Եվ արթնանում է կրկին մի հին երազ մտերիմ,-
Ու ես մեր գյուղն եմ ընկնում սովորական հրաշքով։
Այնտեղ ննջում է հիմա տարափի տակ այս վարար
Մի կավաշեն, հողհատակ ու հարդածածկ լուռ խրճիթ։
Հանգել է լույսը լամպի, իջել գիշերը խավար,
Քնել է մայրն իմ պառավ՝ կրողը մեր տան խղճի։
...Ես մի երազ ունեի պատանության օրերում,
Երբ արթնացել էր հոգիս սիրո նորեկ հովերից.
Այդ հողաշեն ծածկի տակ, հարսանեկան շորերում
Տեսնել նրա՛ն, ում համար ես կանցնեի ծովերի՜ց,
Տեսնել նրա՛ն, ում համար շուռ կտայի ես սարե՜ր...
Ա՛խ, ի՞նչ ծովեր, ի՞նչ սարեր,- միայն ասում են այդպես...
Տեսնել նրա՛ն, ում համար, փեշըս լցրած խիճքարեր՝
Ես մեր այգու ծառերին տանջում էի պարզապես.
Ամեն նետված քարիս հետ թե մի խնձոր չընկներ ցած,
Ուրեմն իզո՜ւր,- վա՛տ նշան,- ես չեմ հասնի մուրազիս...
Խնձորն ընկներ թե չընկներ՝ ցնծագին կամ դառնացած,
Քարերն էի ես թողնում ու հետևում երազիս.
-Կապրենք մեկտեղ, բախտավոր։ Դաշտից ես տուն կդառնամ
Արդեն հոգնած ու դադրած, բայց վաստակած, ինքնագոհ։
Մայրս, կովկիթը ձեռքին, տուն կմտնի, մինչդեռ Նա
Սուփրեն գետնին բացելիս ինձ կժպտա գողեգող
Մինչ հավաքի Նա սուփրեն՝ սարին, ձորին ու հանդին
Իրիկունը կիջնի ցած, ու ես մի կողմ կնետեմ
Իմ մանգաղը հեսանվող կամ իմ սրվող գերանդին,-
Հո չպիտի մթան մեջ իմ մատները կտրատեմ...
Խոտի դեզը տանիքից, բակից այգին կբուրի,
Ու ծղրիդի երգի տակ, նվագի տակ այդ վարպետ,
Ծածկված նախշուն վերմակով՝ քուն կմտնենք կտուրին,
Իսկ կողքներիս՝ մի ջեջիմ կամ հնամաշ մի կարպետ,
Որ թե, ինչպես այս պահին, տեղա անձրև անհատնում,
Ծածկվենք նաև շերտավոր մեր կարպետով այդ բրդե։
...Եվ անձրևի թակոցից խոր քնից ենք մենք զարթնում
Եվ, մինչ երկինքը պարզվի, (այդ պատճառով իբր թե),
Էլ չենք քնում՝ զրուցում, երազում ենք շշուկով,
Առատ հնձից ենք խոսում, մրգահասից մեր այգու,
Եվ ա՛յն մասին, թե արդյոք պիտի գնել ե՞զ, թե կով,
Եվ ա՛յն մասին, որ պիտի մորըս առնել վերարկու...
*
Ձիգ տարիներ են անցել...
Կրկին անձրևն է երգում,
Սակայն արդեն քաղաքի գիշերային մայթերին։
Երգո՞ւմ է նա, ո՛չ, կարծես հին երազն է մորմոքում,
Հին երազը՝ նորացած, բայց և նույնքան մտերիմ։
Փոխվել է ո՜ղջը հիմա - և՛ դեմքերը գյուղակի,
Ե՛վ դեպքերը, որոնք ինձ օրերի խենթ վազքի հետ
Գյուղից քաղաք նետեցին ու քաղաքներ՝ քաղաքից,-
Ողջը փոխվել է հիմա, փոխվել ընդմի՛շտ, առհավե՜տ։
Նույնն է երա՜զը միայն, որ մնացել է հրկեզ.
-Լոկ ունենալ կավաշեն ու հարդածածկ մի խրճիթ
Եվ այդ համեստ ծածկի տակ ունենալ քե՜զ, միայն քե՛զ՝
Իբրև բերքի խոստումի,
մրգահասի
ու խղճի...
25.VIII.1948թ. 19-20.X.1955թ.
Երևան Մոսկվա
Ես պարզապես քեզ կարոտում եմ:
Անբառ ու բառահեղեղ,
Լուռ ու գոռալով,
Պատին զարկվելով ու հատակին անշարժ նստած,
Ուրախ ու տխուր ժամերիս,
Բոլոր ժամերիս:
Սա պոեզիա չէ,
Պարզապես քո ձայնն իմ երակներով է հոսում,
Ու ես դաստակներս ականջիս եմ մոտեցնում,
Որ էլի լսեմ բարություն հորդող քաղցր ձայնդ:
Սա պոեզիա չէ,
Ես պարզապես շփում եմ ափերս,
Որ գեթ մի փոքր տաքանան այնպես,
Ինչպես մեծ քո ափերում:
Սա պոեզիա չէ,
Մենք պարզապես իրար չափից դուրս շատ ենք սիրում,
Որ ենթարկվենք հանգերի ու չափերի,
Ձևի ու ռիթմի,
Կաղապարի ու կանոնի:
Սա պոեզիա չէ,
Ես պարզապես չեմ կարող քո մասին չգրել:
Լիլի Հրայրի Մկրտչյան
որն անվերջ կհետապնդի ինձ քեզնից հեռացող բոլոր ճանապարհների վրա...
Հովհաննես Գրիգորյան
Ազնավուր
Քո աշխարհն ունես, գաղտնիքները քո,
Երբ առանց նրա կարող ես կյանքում
Երջանիկ լինել քո հարկի ներքո,
Համեմատում ես երբ նրան անվերջ,
Երբ նկատում ես, որ լավերը կան,
Երբ նա միա՛կ չէ աշխարհում, քո մեջ-
ԶԳԱ, ՈՐ ԱՐԴԵՆ ՉԵ՛Ս ՍԻՐՈՒՄ ՆՐԱՆ...
Արամայիս Սահակյան
Քնած մայթերով շրջում էինք մենք
Ու չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ...
Իբրև լույս ու դող
Մատներդ ունեի ես իմ ձեռքի մեջ,
Եվ դու ունեիր
Կոպիցդ կախված արցունքը քո ջինջ:
Եվ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ:
Հետո իմ ձեռքն էր
Քո ուսի վրա այրվելով տխրում,
Տառապում իբրև չարձակված մի ճիչ...
Ուսը, քո ուսն էր
Այրվող ձեռքիս տակ քնքշորեն փխրում,
Ու ծանրանում էր արցունքը քո ջինջ:
Եվ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ:
Վահագն Դավթյան
այնքան հետո` հազիվ լիներ ճանաչելը,
և իմ մարմնի ամեն թոշնած կետով
ինձ հիշեիր, ափսոսայի ամաչելը...
ես կուզեի, որ դու գայիր հետո,
և լինեինք կյանքից այս իմաստուն,
և ասեիր` ինձ էլ մենակ մի թող
և թևանցուկ նորից քայլեինք տուն:
Ես կուզեի, որ դու գայիր հետո,
այնքան հետո...որ էլ չգնայիր,
և իմ մարմնի ամեն թոշնած կետով
ինձ հիշեիր, ինձ սիրեիր , ինձ մնայիր...
պարզապես դու չես հերիքում,
անընդհատ չես հերիքում,
էլ երբեք չես հերիքում,
էլ երբեք չես հերիքում
իբրև ներկայություն
և մոտեցող ձեռք:
Չէ, ի՞նչ սեր,
պարզապես դու փակում ես աչքերդ,
որ ես երազ տեսնեմ,
քայլում ես, որ ես հոգնեմ.
ծնվում ես, որ շարունակվեմ.
հիվանդանում ես, որ ինձ համար բժիշկ կանչեն,
ասում ես` գարուն է,
որ ճերմակ ծաղկաբուրմունք հնչի իմ աչքերում,
ժպտում ես, որովհետև ինձ սազում է,
ծիծաղում ես, որ մարդիկ իմ մասին ասեն` ուրախ մարդ է,
հագնվում ես, որ ես չմրսեմ,
արձակում ես կոճակներդ,
որովհետև ես եմ շոգում…
…Ապրիր,
թե չէ մարդիկ դժվարությամբ կտանեն
իմ աճյունը ծառերի միջով:
———
Արարատ Մկրտումյան
բայց միաժամանակ ամեն ինչ կլինի.
քանզի աչքերիդ մեջ են թևերս,
և այն ափը, որտեղ խեղդվում եմ
Բարբյուս
ՄԻ ԳՆԱ ԱՅԴՔԱՆ ՀԵՌՈՒ
Մի գնա այդքան հեռու, թեկուզ մի օրով, մի գնա
Չգիտեմ ինչպես ասել` օրը ձգվելու է երկար,
ես սպասելու եմ քեզ դատարկ կայարանում
ու ճամփելու եմ քնատ ինչ-որ տեղ հեռացող բոլոր գնացքներին:
Չլքես ինձ, թեկուզ մի ժամով, չլքես,
Թե չէ, գիտես, ցավի փոքրիկ կաթիլները վազքի մրցման կելնեն,
Ծուխը կշրջի ամենուր, կգտնի ինձ տանը,
Դանդաղ կսողոսկի իմ մեջ ու կխեղդի սիրտս` գլուխը լրիվ կորցրած:
Կհալվի՞ նորից քո ուրվագիծը ծովափին,
Կթրթռա՞ն կոպերդ դատարկ տարածության մեջ…
Մի լքիր ինձ, սեր իմ, թեկուզ մի վայրկյան…
Որովհետև այն պահին, երբ հեռանաս ինձնից,
Ես խելագարի նման թափառելու եմ երկրագնդով մեկ ու գոռալու եմ`
Կգա՞ս հետ, հետ կգա՞ս, թե կթողնես ինձ այստեղ` մեռնելու այսքան մենակ:
Անգլերենից թարգմ. Հասմիկ Սիմոնյանը
Երանի՜ գայիր,
Առանց ասելու,
Ինչպես գալիս է
հաղորդագրություն
սիրելիների
փոխված համարից...
Ինչպես գալիս է
ձյունը երկնառաք
եվ առողջաբեր
Հիվանդ քաղաքի
Մարմնի
վրա...
Երանի՜ գայիր,
Որ սիրածաղկեր
Կարոտն իմ անտեր,
Որ լինեիր Դու՜,
ոչ թե.. թվայիր..
Ա.Ալոյան