Йәмиләгә яҙған яҙмыштыр...

(булған хәл)
Мин ул саҡта алтынсы кластарҙа уҡығанмындыр. Әсәйем, минән өс йәшкә оло апайым, ҡустым бергәләп Оҙонтуғайға китеп барабыҙ. Оҙонтуғай – беҙҙең сабынлығыбыҙ. Атайым иҫән саҡта тыуған ауылыбыҙға яҡын ерҙә бүленгән булған. Әлеге мәлдә беҙ күрше ауылда йәшәйбеҙ. Сабынлыҡҡа тиклем туғыҙ-ун саҡрым самаһы. Күберәген ошо саҡрымдарҙы йәйәүләп үтергә тура килә. Бына бер мәл уйға батып шым ғына килгән әсәйем:
- Нәзифә бахыр ошо ҡаяға баҫып йырлаған икән... – тип әйтеп ҡуйҙы. Ул күрһәткән ҡаяға күҙ һалам. Уй, ҡайһылай текә, бейек! Ҡурҡыныс бит, осоп төшһә әгәр?