Бала.

Хикәйә. Фәрзәнә Ғөбәйҙуллина
Ҡараңғылыҡ бар донъяға ҡанатын йәйгән. Төнгө ауаздарға ҡаршы асылған тәҙрә аша әленән-әле яҙ килене муйыл, оялсан ғына үрелеп-үрелеп ҡарап, хуш еҫен бөркә. Өй алды баҡсаһында өҙҙөрөп-өҙҙөрөп һандуғас сутылдай.
– Килен, әллә һаман йоҡламайһың инде, Хоҙайым? – тигән тауышҡа тертләп китте Зәлиә. – Бөгөн, исмаһам, берәү ҙә сирләмәгәндә, йоҡлаһаңсы. Ҡамырымды баҫайым тип торһам, һаман уфтанаһың. Әллә, мин әйтәм, берәй ерең һыҙлаймы?
– Юҡ, юҡ, инәкәйем, борсолма. Әллә Сәғит өйҙә булмағанға күңелем тыныс түгел, әллә яҙ тәьҫир итә, һис кенә лә йоҡлап булмай. Ят, үҙең ял ит, иртә тораһың бит.