მინდა დაგამშვიდო, ცხოვრება აგიხსნა,
ეხლა მივხვდი რომ ცრემლები გამიქრა...
არ იყავ სიზმარი,ეს ხომ ცხადია...
შენი თვალები ჩემთვის ხატია....
წუმპეს აიტაცებს შენი კაბის კალთები..
მაშინ შენ და ის გამოდიხართ მართლები...
მაგრამ არა... შენ მე მიმაგდე,
როგორც ის ბიჭი ჩემს თავს ინატრე...
გახსოვდეს მეყვარები, მაგრამ ამაოდ...
გახსოვდეს მენატრები, მაგრამ არაო....
ხომ იცი მიყვარხარ უზომოდ, უსაზღვროდ,
მაგრამ მოდი ამ გრძნობებს ფერი ვუცვალოთ...
ხოდა შეიცვლება ყველაფერი ასე:
ერთხელაც იარაღი მედება თავზე,
მერე მექნება მე ცივი ტყვია,
რომელიც ჩემს თავში გაივლის თბილად..
დადგება ის დრო როცა მე წავალ,
და მხოლოდ ერთხელ იტირებს ვიღაც...
ის ვიღაც იქნება ჩემი მშობელი,
რომელსაც ასე ძლიერ მე ვწამვარ...
ალბათ მინდოდა მე ეს ცხოვრება,
სისხლის ფერებში რომ არ მომერთო
მაგრამ ბედმა ხომ ასე ინდომა,
ჩემი ცხოვრება რომ მე მომეწყო...
მაგრამ ასე ხომ უკვე ვბრაზდები,
ამ ცხოვრებისგან დარტყმები იქნება,
მაგრამ აზრი ის ჩადო ცხოვრებამ
რომ ყველაფერი კარგად იქნება :-)
ისევ წვიმს, ცრემლი ისევ თვალზეა,
ისევ ირევა ჩემს გულში ამინდი.
ისევ მინდა რომ გითხრა მიყვარხარ,
ისევე ვნახო შენი თვალები...
ალბათ შემატყობ ისევ ამ სევდას,
ალბათ მიხვდები რისი ბრალია,
ალბათ იგრძენი ეს ყველაფერი
ერთი უბრალო სიყვარულია...