ТУЯ

Туя аввал жуда чиройли кўринишда бўлган. Унинг тарвақайлаган шохи ва қалин жунли думи бор экан. Бир куни у чанқоғини қондириш учун дарё олдига келибди. Сув ичган сайин ўзига маҳлиё бўлармиш. Шу чоқ унинг ёнига югуриб келган кийик:
– Марҳаматли туя, мен бугун меҳмонга бормоқчи эдим. Шохингизни бир кечага бериб туринг, – дебди.
Туя унга шохини бериб юборибди.
Шу даврларда от думсиз бўлган экан. Шу­нинг учун у ҳам туяни олдига келиб, узун ва ялтираб турган думини бир кунга бериб туришини илтимос қилибди. Туя думини ҳам берибди.
Орадан кўп йиллар ўтиб кетди. Шу пайтгача туянинг шохи ва думини олганлар қайтариб бе­ришмабди. Бу ҳақда кийикка эслатган экан, у:
– Қачон думинг ўсиб ерга тегса, шохингни қайтариб бераман, – дебди.
От ҳам унга шундай жавоб қайтарибди:
– Думингни шохинг ўсиб чиққан куни оласан.
Шунинг учун бўлса керак, туя дарёга сув ичкани борса, атрофга тез-тез аланглаб қарар, ўзидан қарзи борларни кутиб яшаркан.
Сизчи азиз дўстим, сиз кимнидир кутмаяпсизми?