Киссаи Пирамард ва писараш.

Пирамарди 80 сола бо писари
таҳсилкардаи 45 солаи худ руи кати хона нишаста буданд.
Ногаҳон зоғе канори панҷараашон нишаст.
Падар аз фарзанд пурсид:
Ин чӣ аст? Писар посух дод: Зоғ аст.
Пас аз чанд дақиқа дубора пурсид:
Ин чӣ аст? Писар гуфт: Падар, ман ҳамин ҳоло
гуфтам, ки ин зоғ аст.
Баъ аз мудати кутоҳе падар бори саввум
пурсид: Ин чӣ аст? Писараш асабонӣ шуд ва бо ҳамон ҳолат гуфт: Зоғ аст зоғ.
Падар ба утоқаш рафт ва бо дафтари хотироти қадимааш бар гашт. Сахифаеро боз кард ва ба
писараш гуфт, ки онро бихонад. Онҷо чунин навишта буд:
Имрӯз писари кучакам се сол дорад ва руи кат бо ман нишастааст. Ҳангоме, ки зоғе
канори панҷара нишаст, у аз ман 23 бор пурсид, ки ин чӣ аст?
Ман гуфтам, ки номи ин зоғ аст. Ҳарбор, ки у мепурсид ошиқона бағалаш мекардам ва ба у
ҷавоб мегуфтам.
Ҷолиб ин буд, ки асло асабонӣ намешудам баракс меҳраш ба дилам бештар ҷой мегирифт.
Аз нависандаи мисрахо: азизони дилу дида хеч вакт ба падару модаратон бо дурушти сухан магуед, чаро, ки онхо ба шумо хаёташонро додаанд.