განა დარდი ვარ,

გაზაფხულით მთვრალი დავდივარ.

და ალუბლების სურნელება უზომოდ მათრობს.

ერთი პატარა მეოცნებე,ჩუმი  ქალი  ვარ,

და ჩემი ზეცის წითელი მზე ცხრა თვალითმათრობს.

განა დარდი ვარ,

ჩემი მიწით მთვრალი დავდივარ,

ჩუმი აპრილის ნაზი ხმები

ჩურჩულით მათრობს.

ერთი პატარა ,სულ პატარა ზეცის ლანდი ვარ

და სიყვარული ხვავრიელად მათოვს და მათოვს

როგორც არ უნდა გამექცე ქვეყნად
მაინც ვერ წახვალ ჩემს გულის იქით,
ის ფრთხილად მოგდევს უმწეო მდევრად
თავის უბრალო ნაწამებ სიტყვით.
როგორც არ უნდა მოვიდეს თოვლი,
ის ვერ დაფარავს შენს აჩრდილს ჩემში,
შენ დარჩი, სულში, შენ დარჩი ხსოვნით,
ჩემი არსების უძირო მთებში

ჩვენი გულები გრძნობით ფეთქავენ

და სიყვარულის ამბებს ყვებიან

მარტო დარჩენის ნუ გეშინია

დაგიბრუნდები ჩემო ფერია

აბა უშენოდ როგორ ვიცოცხლებ?

მე სიცოცხლეზე მეტად მჭირდები

მუხლმოდრეკილი მხოლოდ ერთსა გთხოვ

როცა მე წავალ ნუ ატირდები

შენი ცრემლები დარდად გამყვება

მწარე წარსულად გამყვება გულში

მე ხომ ისედაც დატანჯული ვარ

რომ დარდი ვნახო შენს სიყვარულში

ჩვენ მომავალი კვლავ შეგვახვედრებს

ჩვენ ხომ ერთმანეთს ასე ვჭირდებით

განშორება ხომ შეხვედრას უხმობს

და შეხვედრამდე ნუ ატირდები!"