Երբեմն լինում են պահեր , որ բառերն անգամ անզոր են լինում նկարագրելու այն ցավն ու ապրումները , որ զգում ես հարազատ մարդկանց կորցնելուց հետո։ Կյանքը մի պահ կանգ է առնում, թվում է , թե ուր որ է շնչահեղձ ես լինելու , իսկ ոտքերիդ տակ երկրագունդն այնպես է երերում , որ ոտքի կանգնելն անգամ անհնար է թվում, չես ուզում հավատալ լսածիդ, ուզում ես գոռալ, բղավել, որ սուտ է, չէր կարող նման բան լինել, պարզապես անհնար էր, անհավատալի, սկսվում է ներսիդ պայքարը , ցավը սկսում է բզկտել քեզ, հոգիդ ալեկոծել, հին ու բարի օրերիդ հուշերը բերել-խառնել ներկայիդ, ներկա օրերիդ գունեղ գունապնակը գորշ գույների վերածել....

Արմ. Ղուկասյան(M.M.)