Դժվար է, անչափ դժվար,

Ապրել ցավդ գրկած,
Եվ քոնի հետ մեկտեղ ապրել կյանքը նրանց ,
Ովքեր , սակայն , տեսան ընդամենը 20 ,
19 և նույնիսկ 18 գարուն...
Դժվար է ապրել լալով
Ու սգալով ամեն կորցրած հարազատիդ, ընկերոջդ, յուրայինիդ,
Ամեն կորցրած հայիդ համար...
Ու ցավոտ է, անչափ ցավոտ
Կորցնել նրանց, որ հայր դառնալ չհասցրին,
Ու ցավոտ է, անչափ ցավոտ ,
Երբ բալիկներն աղոթում են ,
Որ հայրն իրենց դառնա ետ ՝տուն,
Չիմանալով որ արդեն իսկ
հայրը իրենց հերոս դարձավ,
Անմահացավ խրամատում...
Ու ցավոտ է , ա՜խ, անչափ ցավոտ,
Որքան մայրեր սևավորվան,
Որքան կանայք այրի դարձան,
Որքան քույրեր ու եղբայրներ
Սրտի ցավով պիտի ապրեն ոչ լիարժեք,
Թողած բացով...
Որքան սերեր կիսատ մնաց,
Որքան թոռներ՝ առանց պապիկ ...
Ու ցավերից այս բազմաթիվ
Թվում է թե խենթանում ենք
Ու կորցնում ինքներս մեզ
Լոկ այն մտքից,
Թե ինչպե՞ս ենք մենք ապրելու
Չապրած կյանքերն այս բյուրավոր,
Եվ ինչպե՞ս ենք թողած բացը լրացնելու,
Եվ ինչո՞վ ենք սփոփվելու ,
Ու ցավերի այս կույտի մեջ
Չի խլանում , սակայն , մի բան ,
Հավատքը մեր աներեր ու անսասան,
Հավատքը մեր բազմադարյան,
Հավատքն հույսի ու փրկության,
Հավատքը մեր առ Աստված։
Ու ազգը իմ բանակ դարձած
Չի խոնահվի ոսոխի դեմ,
Նա չի ծնկի , չի ընկճվի
Ինչքան ոսոխ գնան ու գան ,
Քանզի տերն է մեզ միշտ պաշտպան ,
Միշտ ապավեն
Ամեն հայի օջախի, սյան։
Արմ. Ղուկասյան (27.10.2020)